Ροή
Οι κερασιές ανθίζουν πάλι. Πρόσκαιρες
Έρχονται περνούν με τη βροχή
Βλασταίνουνε με το φιλί κι΄ύστερα σβήνουν
Γι΄ αυτό τις ψηλαφίζω και μπικράινομαι-
Φυτοζωούν για λίγο κι΄ ύστερα εξατμίζονται
Μαζί με το φιλί σου, χάνονται
Για πάντα μες στο ρεύμα του καιρού.
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου «Οι κερασιές ανθίζουν»
Πέμπτη απόγευμα 16 Μαΐου, κάθομαι στο μικρό καφενεδάκι ενός χωριού της Αττικής και πίνοντας ένα τούρκικο σκέτο, γράφω ένα άρθρο περί της σημασίας της εφαρμογής της απλής αναλογικής στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.
Μπροστά στην πλατεία στήνεται μια προεκλογική συγκέντρωση ενός υποψηφίου δημάρχου. Με παρασύρει ο οργασμός εργασιών και αλλάζω ρότα.
Παρατηρώ την προετοιμασία και σημειολογικά τη συνδέω με την επικρατούσα κατάσταση στη χώρα.
Μου έρχονται οι στίχοι του αγαπημένου Διονύση Σαββόπουλου, ενώ κάποιοι παλληκαράδες σκαρφαλώνουν στους φανοστάτες για να υψώσουν σημαίες:
«Σημαία από νάιλον
Υψώνουμε σημαία πλαστική
Ο κόσμος δεν έχει τίποτα να χάσει
και τίποτα να βρει.»
Όχι πλαστικές αλλά μικρή σημασία έχει το υλικό.
Τεράστια ηχεία στήνονται γύρω από την πλατεία για να υπερκαλύψουν με τα ντεσιμπέλ κάθε αντίρρηση.
Πανό με τη μούρη του υποψήφιου έχουν ήδη αναρτηθεί στα μπαλκόνια πέριξ της πλατείας.
Υποψήφιοι σύμβουλοι έχουν αρχίσει να καταφθάνουν, καλοντυμένοι, με κουστούμια που τους φοράνε και δεν τα φοράνε.
Δύο μάλλον εθελοντές προσπαθούν να απλώσουν ένα καλώδιο και δεν μπορούν να συνεννοηθούν μια και προσφωνούν μεγαλοφώνως ο ένας τον άλλο με το ίδιο κοσμητικό επίθετο, ενώ τακτοποιούν τα αχαμνά τους.
Όλοι νιώθουν σπουδαίοι.
Πέντε υπερήλικες πίνουν τον απογευματινό τους καφέ και χαζεύουν όλο το σκηνικό. Κάθε τόσο ένας ξεστομίζει ένα ευφυολόγημα και συνδέει το παρελθόν με το τώρα.
Και ο Κάρολος αν καθόταν εδώ μαζί μας θα ξεστόμιζε εκείνο το περίφημο: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα».
Δύο ώρες πριν την προαναγγελθείσα ώρα και μάλλον τρεις πριν την πραγματική ώρα της έναρξης ο μουσικός επιμελητής έχει αρχίσει να κάνει τις μίξεις στα ντεκ του.
Τραγική ειρωνεία πρώτο τραγούδι
«Η ζωή μου περνά και χάνεται
Η ζωή περνά και χάνεται, χάνεται
Η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται
Η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται μάτια μου»
Ο κόσμος, οι πολίτες, οι δυνητικοί ψηφοφόροι αρχίζουν να καταφθάνουν.
Ο Σαββόπουλος επανέρχεται και με στοιχειώνει:
«Χαρά που θα παιρνα
Να σε γιαούρτωνα
Εκεί που ρητορεύεις
Εκεί που με χειροκροτάς
χωρίς να το πιστεύεις»
Ο υποψήφιος δήμαρχος και ομιλητής έφτασε. Άναψαν οι φωτοβολίδες και πετάνε τα ντρόουν, ανάβουν τα φλας.
Σηκώθηκα να φύγω.
Τάσο, πολύ πικρό τον έκανες τον καφέ σήμερα.
Ανδρέας Θεοδωρακόπουλος.
Υποψήφιος Κοινοτικός Σύμβουλος με τον συνδυασμό «ΑΦΙΔΝΕΣ Μπορούμε». Πτυχίο Διοίκησης επιχειρήσεων και μάρκετινγκ από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αττικής.
ΜΒΑ από το Kingston University.Έχει εργαστεί 28 χρόνια στην επικοινωνία , τη διαφήμιση, τα ΜΜΕ ως εμπορικός και γενικός διευθυντής καθώς και στην εκπαίδευση. Σήμερα είναι καθηγητής στο Derby University, εισηγητής στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης. Πιστοποιημένος εκπαιδευτής ενηλίκων από τον ΕΟΠΠΕΠ, το ΕΚΔΔΑ, καθώς και πιστοποιημένος στα social media.
Έχει εκδώσει έξι βιβλία γύρω από το γνωστικό του αντικείμενο και μια ποιητική συλλογή.
