Ροή
Δεν θα σταθώ στις ευθύνες της κυβέρνησης, των επιχειρησιακών αρχηγών, της περιφερειάρχη και κάποιων (δημοσίων;) υπαλλήλων, οι οποίοι υποτίθεται ότι χαρακτηρίζονται ως «κρατικοί λειτουργοί».
Αυτά έχουν ήδη ειπωθεί και μάλιστα οι εισαγγελείς τα είπαν πολύ καλά καθώς δεν έκαναν καμία αναφορά στην αυθαίρετη δόμηση, η οποία τιμωρητικά χρησιμοποιήθηκε από πολλούς ως πρόσχημα της εγκληματικής απραξίας. Της απραξίας, της αβουλίας (και της κακοβουλίας) όπως φάνηκε στον τρόπο που αντιμετωπίστηκε από τους υπευθύνους η πυρκαγιά στο Μάτι.
Μόλις δημοσιεύθηκε το πόρισμα αυθόρμητα και χωρίς καμία διάθεση συγκριτικής απλούστευσης των γεγονότων θυμήθηκα κάποιες άλλες πυρκαγιές και φυσικές καταστροφές και τον τρόπο που αντέδρασαν οι εκάστοτε αρχές. Μια πυρκαγιά στην περιφέρεια Χάσκοβο στη Βουλγαρία το 2007 στοίχισε τη ζωή σε ένα ηλικιωμένο αντρόγυνο, έκαψε εξήντα τετραγωνικά χιλιόμετρα δασικής έκτασης και δεκάδες σπίτια σε τέσσερα χωριά στην παραμεθόρια ζώνη της Βουλγαρίας με την Ελλάδα και την Τουρκία. Ωστόσο, η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο χάρη στη συντονισμένη προσπάθεια των ανδρών της Πυροσβεστικής και της Χωροφυλακής, όπως και στη συμμετοχή του στρατού με βαριά ερπυστριοφόρα μηχανήματα.
Ναι. Η Βουλγαρία, η οποία θεωρείται λιγότερο αναπτυγμένη από την Ελλάδα σκέφθηκε να κινητοποιήσει εγκαίρως την Πυροσβεστική, τη Χωροφυλακή και τον Στρατό.
Στην αναπτυγμένη Ελλάδα, οι επικεφαλής είχαν άγνοια ακόμη και για το ποιος είναι ο υπεύθυνος του κάθε τομέα.
Πρόσφατα, με αφορμή την προβολή της σχετικής ταινίας στην τηλεόραση, θυμήθηκα την περίπτωση των 33 μεταλλωρύχων που είχαν θαφτεί ζωντανοί στο ορυχείο Σαν Χοσέ, στην έρημο Ατακάμα της Χιλής. Μπορεί να μην επρόκειτο για πυρκαγιά αλλά σίγουρα επρόκειτο για μία περίπτωση όπου η κυβέρνηση «μπήκε μπροστά» και κατάφερε χωρίς να υπολογίζει το κόστος να επιδοθεί σε μια μαραθώνια προσπάθεια η οποία κράτησε 70 ημέρες.
Η επιχείρηση διάσωσης διήρκησε 70 ημέρες, κόστισε στην κυβέρνηση της Χιλής και στην εταιρεία Codelco, την κρατική εταιρεία χαλκού, περί τα 20 εκατ. δολάρια και το γεγονός ότι η μάχη φαινόταν να είναι εξαρχής χαμένη (καθώς οι εργάτες ήταν θαμμένοι στα έγκατα της γης χωρίς να μπορούν να δώσουν σημεία ζωής) δεν αποθάρρυναν ούτε την κυβέρνηση ούτε τα συνεργεία διάσωσης. Μάλιστα ο πρόεδρος της Χιλής, Σεμπαστιάν Πινιέρα, περίμενε τους διασωθέντες για να τους χαιρετίσει, έναν προς έναν. Η κυβέρνησή του επαινέθηκε για τη διαχείριση της κρίσης αλλά και το γεγονός ότι διέταξε να γίνουν αυστηρότερα τα μέτρα εργασιακής ασφάλειας στα ορυχεία μετά το επεισόδιο.
Η αναπτυσσόμενη Χιλή υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή. Η αναπτυγμένη Ελλάδα, όχι.
Δεν έχασα φίλο ή συγγενή στο Μάτι. Δεν μου αρέσει ο κίτρινος Τύπος, δεν μου αρέσουν τα δακρύβρεχτα κείμενα. Είναι όμως σα να έχασα και πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει σε πολλούς από εμάς. Ο κυνισμός που είδαμε στην πολιτική ηγεσία δεν μας αφήνει να το ξεχάσουμε. Επειδή όμως αυτοί που θα πρέπει να θυμούνται μπορεί να το ξεχάσουν, θα ήθελα πολύ να συμμετάσχω σε μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας ή μνήμης έξω από τη Βουλή για τα θύματα στο Μάτι. Και θα ήθελα να καθιερωθεί μια τέτοια εκδήλωση και να λάβουμε μέρος όλοι. Έτσι χωρίς χρώμα αλλά με ουσία.
