Ροή
Μετά την επίσημη τοποθέτηση των τεσσάρων ισχυρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία και Ιταλία) υπέρ μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων, όπως αυτή εκφράστηκε από την Άνγκελα Μέρκελ, τον Φρανσουά Ολάντ, τον Μαριάνο Ραχόι και τον Πάολο Τζεντιλόνι στις 6 Μαρτίου, γεννιούνται πολλά ερωτήματα.
Τι σημαίνει ακριβώς μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων; Οδεύουμε προς μια πιο ουσιαστική σύγκληση σε τομείς όπως η Άμυνα και η Ασφάλεια με προαιρετική συμμετοχή; Θα υπάρχουν δύο ή περισσότερες ταχύτητες σε αυτή τη νέα Ευρώπη;
Ένα ακόμη σημαντικό ερώτημα, όμως, αφορά άμεσα τη χώρα μας: Ποια μπορεί και πρέπει να είναι η θέση της Ελλάδας σε μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων; Το insider.gr έθεσε αυτό ερώτημα σε έξι Ευρωβουλευτές: τον κ. Κώστα Χρυσόγονο, την κυρία Μαρία Σπυράκη, τον κ. Νίκο Ανδρουλάκη, τον κ. Μιλτιάδη Κύρκο, τον κ. Κώστα Παπαδάκη και τον κ. Νικόλαο Χουντή.
Ακολουθούν οι απαντήσεις τους:
«Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων είναι μια πραγματικότητα εδώ και χρόνια, αφού π.χ. στην Ευρωζώνη και στη ζώνη Σένγκεν μετέχει ένα μέρος μόνο των κρατών-μελών της Ένωσης. Το αν αυτή η “μεταβλητή γεωμετρία” θα επεκταθεί και άλλο, όπως φαίνεται να υποστηρίζουν οι σημερινές κυβερνήσεις των τεσσάρων μεγαλύτερων κρατών, μένει να το δούμε, όπως μένει να δούμε και αν η συμμετοχή στις υψηλές ταχύτητες θα είναι καθαρά προαιρετική ή θα υπάρχουν αποκλεισμοί για κάποιους που δεν θα είναι επιθυμητοί. Αυτό βέβαια μπορεί να υπονομεύσει γενικότερα τη συνοχή της Ένωσης.
Σε ο,τι αφορά την Ελλάδα κρίσιμο είναι ιδίως το θέμα της ευρωπαϊκής εγγύησης των συνόρων μας απέναντι στον επεκτατισμό της Τουρκίας. Μακροπρόθεσμα είναι δύσκολο να αντιτάξουμε μόνοι μας αποτελεσματική άμυνα απέναντι σε μια χώρα με επταπλάσιο πληθυσμό και τετραπλάσιο οικονομικό μέγεθος από εμάς σήμερα, ενώ η αναλογία βαίνει διαρκώς επιδεινούμενη. Άλλωστε τα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα από το 1974 έως το 2009 επιβάρυναν δραματικά τη δημοσιονομική μας κατάσταση και συντέλεσαν στη χρεοκοπία του 2010. Χωρίς αυτά (και τους τόκους τους) το ελληνικό χρέος δεν θα υπερέβαινε σήμερα εκείνο της Ιταλίας ή της Πορτογαλίας. Συνεπώς είναι ευκταία η συμμετοχή μας σε μια αποτελεσματική κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, εφόσον αυτή υπάρξει στο μέλλον».
«Η Ελλάδα οφείλει να παραμείνει στην πρώτη ταχύτητα. Ήδη υπάρχει ενισχυμένη συνεργασία στην περίπτωση του ευρώ και του Σένγκεν. Δεν είναι όλες οι χώρες στην Ευρωζώνη και στο χώρο Σένγκεν και αυτό εκ των πραγμάτων δημιουργεί, χωρίς να είναι θεσμοθετημένο, μια Ευρώπη με πολλές ταχύτητες και έναν σκληρό πυρήνα. Η Ελλάδα είναι στο ευρώ και στο Σένγκεν αλλά συγχρόνως κλυδωνίζεται.
Είναι στο ευρώ αλλά είναι συγχρόνως και σε πρόγραμμα - ακόμη δεν έχει κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση που έπρεπε να είχε κλείσει ακριβώς ένα χρόνο πριν. Είναι στο Σέγκεν αλλά παρουσιάστηκαν πάρα πολλά προβλήματα εξαιτίας της αδυναμίας της κυβέρνησης να εφαρμόσει μια σοβαρή πολιτική στο προσφυγικό και να διαχωρίσει τους παράνομους μετανάστες από τους πρόσφυγες.
Το ερώτημα είναι αν θα επεκταθεί αυτή η ενισχυμένη συνεργασία και σε άλλους τομείς, όπως η άμυνα και οι κοινοί προϋπολογισμοί.
Δημιουργείται μπροστά μας μια τεράστια ευκαιρία αλλά και πρόκληση, η οποία έγγειται στο κατά πόσο η Ελλάδα μπορεί να ακολουθήσει αυτό που λέμε ισχυρή πρώτη ταχύτητα.
Πρέπει να εξηγήσουμε στους πολίτες τι πραγματικά συμβαίνει και να αδράξουμε σαν χώρα την ευκαιρία. Η πρώτη ταχύτητα είναι μια μεγάλη ευκαιρία, γιατί όπως έχουμε τα οφέλη της κοινής αγοράς, του ευρώ και του Σένγκεν, έτσι μπορούμε να έχουμε τα οφέλη της κοινής άμυνας και αργότερα τα οφέλη της αμοιβαιοποίησης του χρέους μέσω των κοινών προϋπολογισμών.
Ο στόχος είναι ένας: Να πάρουμε όλα τα οφέλη της πρώτης ταχύτητας και να πάμε σαν χώρα μπροστά. Δεν πρέπει να μείνουμε πίσω».
«Η ιδέα μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης πολλαπλών ταχυτήτων, στην οποία τα έθνη θα προχωρούν προς μια ομοσπονδία με το δικό τους ρυθμό, έχει τεθεί ξανά στο προσκήνιο έπειτα από την παρουσίαση της “Λευκής Βίβλου” της ΕΕ και της κοινής δήλωσης Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας και Ιταλίας πριν από λίγες ήμερες.
Δεν είναι ξεκάθαρο πως θα λειτουργούσε η ΕΕ σε μια τέτοια περίπτωση και σίγουρα πολλά θα εξαρτηθούν από τις λεπτομέρειες που θα καθοριστούν μετά τις πολλαπλές ευρωπαϊκές εκλογές του 2017. Ωστόσο, ορισμένα στοιχεία είναι δεδομένα, στην πραγματικότητα, μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων θα σήμαινε πιθανότατα ότι ο πυρήνας των κρατών μελών της Ευρωζώνης θα κινούνταν προς μία δημοσιονομική ένωση.
Η Ελλάδα παραδοσιακά τάσσεται υπέρ της περεταίρω ενοποίησης και εμβάθυνσης για όλα τα κράτη-μέλη ταυτόχρονα. Είναι εύλογο, ότι οι Ελληνικές εθνικές προτεραιότητες, ειδικά στην σημερινή συγκυρία, μπορούν να εξυπηρετηθούν καλύτερα μόνο μέσω αυτής της επιλογής.
Αν όμως αυτό δεν είναι δυνατόν τότε πρέπει να προχωρήσουμε με αυτούς που θέλουν, όχι μόνο με αυτούς που μπορούν. Για να παραμείνει ζωντανό το ευρωπαϊκό όραμα δεν θα πρέπει να τεθεί άλλο κριτήριο πέρα από αυτό της επιθυμίας των Ευρωπαϊκών λαών να συνεργαστούν περεταίρω. Άλλωστε αν αρχίσουμε και βάζουμε άλλου είδους κριτήρια, πολύ φοβάμαι ότι αυτοί που θα μπορούν, συνεχώς θα μειώνονται.
Η Ελλάδα έχει, εδώ και πολλές δεκαετίες, αποφασίσει να συμμετέχει στον σκληρό πυρήνα της ευρωπαϊκή ενοποίησης. Η πραγματικότητα έχει αποδείξει πως χρειαζόμαστε περισσότερη και όχι λιγότερη Ευρώπη στα οικονομικά, στο προσφυγικό, στην άμυνα.
Ιδιαίτερα στο γεωπολιτικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί με την εκλογή του κ. Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες, την κρίση στην Τουρκία και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, η ενίσχυση της συνεργασίας των Κρατών Μελών στους τομείς της Άμυνας και της Ασφάλειας είναι απαραίτητη. Πρέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση, να αποκτήσει τις δομές για μία ευέλικτη και αυτόνομη δράση, πέρα της Ευρωατλαντικής συμμαχίας».
«Λευκή Βίβλος. Eίναι η στιγμή να πανικοβληθούμε; Θεωρώ οτι είναι μια χρονική στιγμή γεμάτη ευκαιρίες. Μια σημαντική συζήτηση άνοιξε και απαιτεί απαντήσεις. Τι πρέπει να κάνει λοιπόν η χώρα μας;
Πρώτα πρώτα να συνεννοηθούμε μεταξύ μας ότι η μόνη επιλογή μας είναι η ΕΕ και το μόνο νόμισμα το ευρώ. Ας κλείσει και επίσημα κάθε παραφιλολογία για απονενοημένα διαβήματα. Έπειτα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τις στοχεύσεις μας και το τι ζητάμε από την ΕΕ για τις επόμενες δεκαετίες.
Αναζητάμε την ΕΕ της σταθερής βιώσιμης ανάπτυξης (αλλά αυτό σημαίνει εκ βάθρων αναδιοργάνωση της ελληνικής δημόσιας διοίκησης και ανατροπή του πελατειακού κράτους), με σημαντικό κοινωνικό πυλώνα (στα δικά μας αυτό σημαίνει αναμόρφωση των παρωχημένων εργαλείων- παροχών που εξευτελίζουν τους αδύναμους και στη θέση τους ουσιαστική και με διαφάνεια στήριξη όσων έχουν ανάγκη και ίσες ευκαιρίες για όλους) και δυναμική, Ενιαία αγορά (όπου για παράδειγμα θα ενδυναμωθεί η εξαγωγική γεωργία μας και ο τουρισμός ως ατμομηχανές μαζί με τους τομείς της ενέργειας και των μεταφορών).
Τέλος, να επιβεβαιώσουμε την πεποίθηση ότι σιγά σιγά η ΕΕ πρέπει και αυτή να μετεξελιχθεί σε ένα οικοδόμημα όπου οι αποφάσεις παίρνονται πιο δημοκρατικά, με μεγαλύτερη διαφάνεια αλλά και την απαιτούμενη από τους πολίτες αποτελεσματικότητα».
«Τη στιγμή που οι μύθοι περί σύγκλισης και ευημερίας των εργαζομένων, διαλύονται η ΕΕ κι οι κυβερνήσεις της επιχειρούν να κερδίσουν χρόνο, προβάλλοντας νέες αυταπάτες για δήθεν διόρθωση της ΕΕ υπέρ των λαών, ενώ οι λεγόμενοι ευρωσκεπτικιστές αποτελούν μια ακόμα εφεδρεία του συστήματος. Όποιο όμως σενάριο τελικά και να επικρατήσει στη σχετική συζήτηση για το μέλλον της, η ΕΕ μόνο χειρότερη, πιο αντιδραστική μπορεί να γίνει, φιλολαϊκή ποτέ.
Άλλωστε, η ΕΕ δεν δημιουργήθηκε για τους λαούς, αλλά για την ενίσχυσή της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων που προϋποθέτει μισθούς, συντάξεις πείνας, δουλειά χωρίς δικαιώματα, σύντομο διάλειμμα από την ανεργία. Αυτό είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» κι οι «βέλτιστες πρακτικές της». Κι αυτά έχουν πλήρως συμφωνηθεί, ανεξάρτητα αν διαφωνούν μεταξύ τους στο μοίρασμα της λείας με τους ανταγωνιστές τους, φτάνοντας στο σημείο να βάζουν ακόμη και τη φωτιά του πολέμου για τα συμφέροντα τους.
Η αστική τάξη της Ελλάδας σχεδιάζει τη δική της αναβάθμιση εντός της ΕΕ σε βάρος των εργαζομένων, που θα συνεχίζουν να τσακίζονται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με μνημόνια και βάρβαρα μέτρα στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με τη ΝΔ και τα άλλα κόμματα στην ίδια όχθη. Υπάρχει άλλος δρόμος, με το λαό πρωταγωνιστή στην πάλη για ανάκτηση των απωλειών, για να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, αποδεσμευμένος από την ΕΕ το ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία».
«Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, αρχικά, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στη συνέχεια, και τελικά στον στενό πυρήνα της ΟΝΕ και του Ευρώ, παρουσιάστηκε από το κατεστημένο σύστημα εξουσίας ως μια λύτρωση για τον ελληνικό λαό.
Οι επιχειρηματίες, τα ΜΜΕ, οι κατασκευαστικές, οι τραπεζίτες και όλο το πολιτικό σύστημα που τους εκπροσωπούσε, εξωράιζαν την εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προπαγάνδιζαν τις πολιτικές της ως κάτι το «αναπόφευκτο», ως κάτι που «κάνει όλη η Ευρώπη».
Σήμερα ο ελληνικός λαός έχει καταλάβει τι σημαίνει ΕΕ και Ευρώ.
Αποτελούν θεσμούς που στόχο έχουν να μειώσουν τα δικαιώματα και τους μισθούς των εργαζομένων, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ευελιξίας.
Να ξεπουλήσουν το δημόσιο πλούτο σε ιδιωτικά συμφέροντα στο όνομα της βιωσιμότητας του χρέους.
Να απορρυθμίσουν τις αγορές προϊόντος, κλείνοντας χιλιάδες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, στο όνομα της εσωτερικής αγοράς και του ανταγωνισμού.
Να αποστεώσουν το κράτος από τον κοινωνικό και επενδυτικό του ρόλο, σε τομείς όπως η υγεία, η εκπαίδευση, η έρευνα, οι υποδομές μιας χώρας, στο όνομα των χαμηλών ελλειμμάτων και των κανόνων της ΟΝΕ.
Η μόνη πραγματική λύτρωση για τον ελληνικό λαό θα είναι η ρήξη με τις πολιτικές της ΕΕ και η ανάκτηση της οικονομικής και νομισματικής κυριαρχίας του ώστε να σχεδιαστεί και να υλοποιηθεί μια οικονομική και γεωπολιτική στρατηγική που θα ικανοποιεί τα δικά του συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα άλλων».
