Ροή
Σε σοβαρό πρόβλημα για την κυβέρνηση αναδεικνύεται η περίπτωση του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Πάνου Σκουρλέτη, ο οποίος επιμένει πως με αυτόν υπουργό δεν πρόκειται να ιδιωτικοποιηθεί το 17% της ΔΕΗ, το οποίο βρίσκεται στο ΤΑΙΠΕΔ, ενώ η ρήξη με το στενό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου αποτυπώθηκε και στις αρχαιρεσίες για την Πολιτική Γραμματεία.
Και, ίσως η περίπτωση Σκουρλέτη να ήταν πιο εύκολα διαχειρίσιμη για την κυβέρνηση, αν δεν υπήρχε η παρέμβαση των 53+ στην ιστοσελίδα commonality.gr, οι οποίοι υπερασπίζονται ανοιχτά τον υπουργό, αλλά και τις πολιτικές του επιλογές.
Η αλήθεια είναι πως τα καμπανάκια για τον κ. Σκουρλέτη είχαν χτυπήσει στο Μέγαρο Μαξίμου ήδη από το καλοκαίρι, τόσο με την περίπτωση της ΔΕΗ όσο και με το ζήτημα της Socar. Προς εξομάλυνση της κατάστασης, το Μέγαρο Μαξίμου πρότεινε στον κ. Σκουρλέτη να είναι ο νέος γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και από την κυβέρνηση επιθυμούσαν τη στενότερη δυασύνδεση με το κόμμα και γι’ αυτό χρειάζονταν ένα πρωτοκλασσάτο στέλεχος, ενώ η «μετακόμιση» του κ. Σκουρλέτη στην Κουμουνδούρου θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να είναι και πιο ευέλικτη ως προς τα θέματα ενέργειας. Πλην όμως, ο κ. Σκουρλέτης δεν απεδέχθη την πρόταση, ενώ στις φήμες περί σπασίματος του υπουργείου του, ώστε να του αφαιρεθεί ο τομέας της Ενέργειας, αντέτεινε στο περιθώριο της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ πως προτιμά να συνεχίσει ως βουλευτής, παρά να του ψαλιδιστούν οι αρμοδιότητες. Μάλιστα, ο κ. Σκουρλέτης εμφανίζεται γενικότερα απρόθυμος να μετακινηθεί προς άλλο υπουργείο, θέλοντας έτσι να συνεχίσει τη δουλειά του στην οδό Μεσογείων.
Πλην όμως, το ζήτημα των ενεργειακών είναι κεντρικό για το Μέγαρο Μαξίμου, μιας και η άρνηση Σκουρλέτη ως προς την ιδιωτικοποίηση του 17% της ΔΕΗ προσκρούει στην υπογραφή της κυβέρνησης, όπως προκύπτει από το παράρτημα του Μνημονίου, ενώ το ποσοστό αυτό βρίσκεται ήδη στο ΤΑΙΠΕΔ, με το οποίο ο κ. Σκουρλέτης έχει σφοδρή αντιπαράθεση, προς αξιοποίηση.
Μάλιστα, όπως είναι σε θέση να γνωρίζει το Insider.gr, ο κ. Σκουρλέτης βρίσκεται στη «μαύρη λίστα» των δανειστών, ως ένας από τους υπουργούς με τον οποίο τόσο η επικοινωνία είναι δύσκολη όσο και η προώθηση των ζητημάτων του χαρτοφυλακίου του μη ικανοποιητική. Παράλληλα, τα ενεργειακά θέματα επισημαίνονται εκ νέου ως εκκρεμότητα στο compliance report των θεσμών για την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης, όπου σημειώνεται ότι τα προαπαιτούμενα είναι σημαντικό να αποτελέσουν μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής που θα δημιουργήσει «αποτελεσματικές» αγορές ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου. Σε αυτό το πλαίσιο κρίνονται σημαντικές σχετικές δράσεις που δεν περιλαμβάνονται στα milestones, όπως οι διαγωνισμοί ιδιωτικοποίησης και οι δημοπρασίες ΝΟΜΕ που όπως αναφέρεται πρέπει να εφαρμοστούν πλήρως στη βάση των δεσμεύσεων που περιλαμβάνει το MoU.
Οι 53+ δεν…κάνουν πλάκα
Και αν η υπόθεση Σκουρλέτη ήταν μια φορά πονοκέφαλος για το Μέγαρο Μαξίμου, μετά την παρέμβαση των 53+ ο πονοκέφαλος γίνεται…ημικρανία, μιας και η πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ θέτει ευρύτερα ζητήματα που αφορούν την ακολουθούμενη πολιτική στο πεδίο της ενέργειας και χτυπούν καμπανάκια στο κυβερνητικό επιτελείο. « […] Γι’ αυτό άλλωστε, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τους θεσμούς και τους δανειστές τα ενεργειακά ζητήματα αποτελούσαν μόνιμα κομμάτι των πιο σκληρών απαιτήσεων που εκφράζονταν από την πλευρά τους.
Και μάλιστα με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό. Είτε αυτό αφορούσε τις μεταρρυθμίσεις στον τομέα φυσικού αερίου, είτε τις θεσμικές αλλαγές που επιδιώκει η «αγορά» στον τομέα του ηλεκτρισμού. Και βέβαια πίσω από κάθε τέτοια απαίτηση η μόνιμη εμμονή των δανειστών ήταν η περαιτέρω αποδυνάμωση των μεγάλων Δημόσιων Επιχειρήσεων του τομέα (π.χ. ΔΕΗ) και η ολοένα και μεγαλύτερη αμφισβήτηση στην πράξη της δυνατότητας του Δημοσίου (σε οποιαδήποτε μορφή του) να έχει λόγο και ρόλο στη διαμόρφωση σημαντικών στρατηγικών ζητημάτων.
Οι απαιτήσεις λοιπόν των δανειστών ήταν κατά κύριο λόγο πολιτικές-ιδεολογικές και πολύ δευτερευόντως οικονομικές, όσο και αν ντύνονται πολλές φορές με αυτό το κάλυμμα», αναφέρουν οι 53+ εν είδει μανιφέστου.
«Πρέπει να είναι σε όλους σαφές: το μνημόνιο δεν είναι απλά μια καταγραφή ισοδύναμων και ανταλλάξιμων μεταξύ τους απαιτήσεων. Μέρη του μνημονίου μπορούν –και πρέπει– να προεξέχουν σε σημασία έναντι άλλων και αυτό δεν είναι υποκειμενικό, καθορίζεται από το ρόλο κάθε τομέα στο γενικότερο πλαίσιο της πολιτικής και ταξικής σύγκρουσης», συνεχίζουν οι 53, εγείροντας έτσι ζήτημα ανατροπής της κυβερνητικής δέσμευσης για την πώληση του 17% της ΔΕΗ, ενώ η στήριξη του κ. Σκουρλέτη περιγράφεται σχηματικά ως εκ των ουκ άνευ κόντρα στις βουλές των δανειστων, αλλά και «των προθύμων εντός της χώρας, όπως η διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ».
Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για τη σοβαρότητα της παρέμβασης και της συγκρουσιακής διάθεσης ξεκαθαρίζουν: «η μάχη και η σύγκρουση στο πεδίο των ιδιωτικοποιήσεων, ειδικά στον ενεργειακό τομέα, δεν είναι άλλη μια μάχη εντός του μνημονίου. Δεν είναι παιχνίδι εντυπώσεων, δεν είναι μικροπολιτικό ζήτημα, που μπορούμε εύκολα να θέσουμε σε διαπραγμάτευση εσωκομματική κ.ο.κ. Είναι –και πρέπει να είναι και στη συνέχεια– η κεντρικότερη μάχη για το ρόλο που επιδιώκει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να δώσει στην κοινωνία για την παραγωγική και αναπτυξιακή προοπτική του τόπου. Και γι’ αυτό, καλό θα είναι αυτήν τη μάχη –το να κρατήσουμε ζωντανή την κοινωνία και τη δημόσια λειτουργία της οικονομίας και της παραγωγής– να τη δώσουμε όλοι μαζί. Αλλιώς, δεν θα μπορούμε μετά να λέμε για αριστερή πολιτική «στο περιθώριο των μνημονίων». Θα έχουμε χάσει τα εργαλεία που θα μας την επιτρέπουν».
Το στοίχημα του Τσίπρα
Φυσικά, όλα αυτά την ίδια ώρα που το Μέγαρο Μαξίμου αναζητεί τρόπους γρήγορης ολοκλήρωσης της αξιολόγησης, προκειμένου να δοθεί και η μάχη του χρέους και του QE, ενώ στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, εμφανίζονται ενήμεροι για τις προθέσεις ανασχηματισμού του κ. Τσίπρα και αλλαγών σε νευραλγικά μεν, αλλά «προβληματικά» δε υπουργεία. Και, όπως εκτιμούν στα ίδια κέντρα, το στοίχημα του κ. Τσίπρα δεν είναι, αν μπορεί να συγκρουστεί με το κόμμα του, αλλά αν μπορεί να διορθώσει τις λειτουργικές παθογένειες της κυβέρνησής του και να αυξήσει τον βαθμό ιδιοκτησίας (ownership) του προγράμματος.
