Ροή
«Είναι φανερό πως μέσα στους κύκλους των δανειστών υπάρχουν απόψεις που επιθυμούν διακαώς να καθορίσουν τη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου» σημειώνει ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Πάνος Σκουρλέτης σε συνέντευξη του στη Real News.
Και προσθέτει στη συνέντευξή του: Προφανώς μια τέτοια διάθεση έχει πολιτικό υπόβαθρο και στόχευση. Θα μιλήσω για το δικό μου χαρτοφυλάκιο. Στην ενέργεια γίνανε τόσο πολλά τον τελευταίο χρόνο, όσα δεν είχαν γίνει ποτέ άλλοτε σε αντίστοιχο χρόνο. Ο απολογισμός μας έχει αδιαμφισβήτητα θετικό πρόσημο. Ενώ στα ζητήματα της εξωτερικής ενεργειακής πολιτικής η χώρα πρωταγωνιστεί στη υλοποίηση μεγάλων έργων, που την καθιστούν περιφερειακό ενεργειακό κόμβο. Δεν είμαι βέβαια πρόθυμος να υπηρετήσω τις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων του προγράμματος Σαμαρά – Βενιζέλου, που είναι εκτός της συμφωνίας που υπογράψαμε. Αναφέρομαι, όπως καταλάβατε, στην καταστροφική και αδιέξοδη πρόταση για την ιδιωτικοποίηση του 17% της ΔΕΗ».
Σημειώνει δε ότι υπήρξαν στιγμές που ένοιωσε έλλειψη αλληλεγγύης. «το θεωρώ απότοκο της έλλειψης πολιτικού κέντρου. Την αλληλεγγύη την βρίσκαμε, όμως, στα απλά στελέχη και τον κόσμο της Αριστεράς».
Τονίζει ότι «τα δύσκολα μέτρα που έχουν μέχρι σήμερα ψηφιστεί πρέπει να είναι τα τελευταία, δεν υπάρχουν πλέον αντοχές» και προσθέτει ότι «δυστυχώς η χώρα από τότε που μπήκε στα μνημόνια λειτουργεί μέσα σε συνθήκες περιορισμένων βαθμών ελευθερίας. Αυτό το ειδικό καθεστώς μέσα στο οποίο λειτουργεί η κυβέρνηση μας ακυρώνει πλευρές της δημοκρατικής λειτουργίας του ίδιου του πολιτεύματος. Παρ’ όλα αυτά, η επιλογή που κάναμε πέρυσι το καλοκαίρι με βάση τους πραγματικούς συσχετισμούς, ήταν η καλύτερη δυνατή με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα».
Σε ερώτηση για το εάν οι δανειστές υποκύψουν στον εκβιασμό Σόιμπλε και μεταφέρουν τη συζήτηση για το χρέος μετά τις γερμανικές εκλογές, τι πρέπει να κάνει η Αθήνα απαντά ότι «ασφαλώς θα είναι μια αρνητική εξέλιξη, όπως αρνητικό θα είναι να μας πουν «ναι» σε μια λύση για το χρέος, αλλά με ταυτόχρονη υπαγωγή σε ένα νέο πρόγραμμα. Παρ’ όλα αυτά, αν δοθεί η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων και η ποσοτική χαλάρωση, είναι βέβαιο πως κερδίζουμε το στοίχημα της ανάπτυξης, παρά την παραπομπή επίλυσης του χρέους για αργότερα».
