Ροή
Σε πείσμα του πρόσφατου παρελθόντος οι δημοσκοπήσεις για τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία έπεσαν μέσα, κάτι το οποίο δεν αναμένεται να αλλάξει και στον δεύτερο γύρο. Ο κεντρώος-φιλελεύθερος Μανουέλ Μακρόν μάλλον θα επικρατήσει άνετα της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση που θα πραγματοποιηθεί στις 7 Μαΐου. Τόσο οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όσο και οι αγορές υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό τα αποτελέσματα της Κυριακής ως μια ήττα του λαϊκισμού που απειλεί την παγκοσμιοποίηση. Όμως, είναι ακόμα νωρίς για πανηγυρισμούς, καθώς η δεύτερη ανάγνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών αναδεικνύουν δομικά προβλήματα, που απειλούν την Γαλλική οικονομία και κοινωνία και την Ευρωπαϊκή συνοχή.
Την Κυριακή σημειώθηκε βαριά ήττα των συστημικών δυνάμεων της Γαλλίας. Οι κεντροδεξιοί «Ρεπουμπλικάνοι» και οι Σοσιαλιστές για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της χώρας αποκλείστηκαν και οι δύο από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Αν μάλιστα αθροίσουμε –έστω και κάπως αυθαίρετα– τα ποσοστά των αντι-ευρωπαϊκών δυνάμεων στις εκλογές και τα συγκρίνουμε με αυτά των φιλο-ευρωπαϊκών δυνάμεων είναι ξεκάθαρο πως οι πρώτες επικρατούν με διαφορά.
Είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο πως η πολιτική λιτότητας που ακολουθούν η Γαλλία και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν κουράσει και τους Γάλλους πολίτες. Αυτό που κατάφερε ο πρώην τραπεζίτης και υπουργός Οικονομικών του Ολάντ είναι να αναδειχτεί νικητής ως «αντισυστημικός» με τον δικό του φιλοευρωπαϊκό τρόπο. Ο Μακρόν έχει ταχθεί υπέρ μια άλλης διαφορετικής Ευρώπης και δεν δίστασε προεκλογικά να τοποθετηθεί και εναντίον των «ελίτ» τμήμα των οποίων αποτελούσε –κατά τα λεγόμενα του– και ο ίδιος. Με αυτό τον τρόπο, ο άπειρος πολιτικά Μακρόν μπόρεσε να απευθυνθεί σε ένα λαό που από τη μια έχει υψηλό το εθνικό αίσθημα και από την άλλη θεωρεί ότι ανήκει στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.
Κάπως έτσι κατάφερε να εκλεγεί και ο πρώην πολιτικός του προϊστάμενος, ο Σοσιαλιστής Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος το 2012 υποσχέθηκε να βάλει τέλος στις πολιτικές λιτότητας και να αντισταθεί στην οικονομική πολιτική της Γερμανίας. Τότε οι Γάλλοι του έδωσαν όλα τα εργαλεία για να το κάνει, τη Προεδρία, την Βουλή και τη Γερουσία καθώς και τις 21 από τις 22 περιοχές της μητροπολιτικής Γαλλίας. Όμως, ο Ολάντ απογοήτευσε. Οδήγησε την χώρα σε οικονομική στασιμότητα, με την ανεργία να παραμένει καθηλωμένη στο 10% και να ακολουθεί πιστά την Γερμανία. Κατάφερε με αυτό τον τρόπο να γίνει ο πρώτος πρόεδρος της πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας που δεν κατέβηκε υποψήφιος για δεύτερη θητεία, προκειμένου να γλυτώσει την σίγουρη εκλογική πανωλεθρία.
Ο Μακρόν εμφανίστηκε αρκετά από το πουθενά και αρκετά «αντισυστημικός» για να μπορέσει να πείσει τους Γάλλους να δώσουν άλλη μια ευκαιρία στο σύστημα. Η δουλειά του θα είναι πολύ δύσκολη, δεδομένου πως δύσκολα θα κερδίσει την πλειοψηφία των βουλευτικών εκλογών που ακολουθούν τον Ιούνιο, αφού το κόμμα του ακόμη σχηματίζεται. Έτσι δεν αποκλείεται να εξαρτάται απόλυτα από τους Ρεπουμπλικάνους ή τους Σοσιαλδημοκράτες ή και τους δύο για να μην γίνει ο ρόλος του «διακοσμητικός».
Όπως και να έχει η «ανάσα» που δίνει ο Μακρόν στις ευρωπαϊκές δυνάμεις και στις αγορές είναι σύντομη και δεν αποτελεί κανέναν λόγο πανηγυρισμού. Αν ο Μακρόν δεν αλλάξει ρότα στην οικονομική πολιτική της Γαλλίας και δεν καταφέρει να πείσει ότι μπορεί να βελτιώσει το οικονομικό επίπεδο των Γάλλων, να μειώσει την ανεργία και να ενισχύσει την θέση της χώρας του στην Ευρώπη, τότε στις επόμενες εκλογές σχεδόν σίγουρα θα έχουμε μια Λεπέν στη θέση του προέδρου.
