Ροή
Με έμπνευση την παγκόσμια επιτυχία του Pokemon Go σε μια διευθύντρια δημοτικού σχολείου στο Βέλγιο είχε την ιδέα να δημιουργήσει το δικό της διαδικτυακό κυνήγι στο οποίο τη θέση των τεράτων παίρνουν τα βιβλία. Το παιγνίδι της έχει ήδη προσελκύσει δεκάδες χιλιάδες παίκτες μέσα σε λίγες εβδομάδες.
Ενώ οι παίκτες του Pokemon Go χρησιμοποιούν το GPS μιας κινητής συσκευής και την κάμερά της για να εντοπίζουν τα εικονικά αυτά πλάσματα που βρίσκονται κρυμμένα στην πόλη, η εκδοχή της Aveline Grégoire παίζεται μέσω μιας ομάδας στο Facebook που ονομάζεται «Chasseurs de livres» (Κυνηγοί Βιβλίων).
Οι παίκτες αναρτούν φωτογραφίες και στοιχεία για το μέρος στο οποίο έχουν κρύψει ένα βιβλίο και οι συμπαίκτες τους πηγαίνουν και ψάχνουν να το βρουν. Αφού κάποιος ολοκληρώσει την ανάγνωση του βιβλίου που βρήκε, το «απελευθερώνει» ξανά στη φύση.
«Όπως τακτοποιούσα τη βιβλιοθήκη μου, συνειδητοποίησα ότι δεν είχα αρκετό χώρο για όλα μου τα βιβλία. Καθώς είχα παίξει Pokemon Go με τα παιδιά μου, μου ήρθε η ιδέα να 'απελευθερώσω' τα βιβλία στη φύση», δήλωσε η Γκρεγκουάρ στο Reuters.
Αν και το κυνήγι του θησαυρού με βιβλία δημιουργήθηκε μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, ήδη περισσότεροι από 40.000 άνθρωποι έχουν εγγραφεί στην ομάδα της Γκρεγκουάρ στο Facebook.
Οι κρυμμένοι τίτλοι, που κυμαίνονται από βιβλία για νήπια έως βιβλία τρόμου του Steven King, τοποθετούνται σε διάφορες πόλεις και στην ύπαιθρο του Βελγίου, συχνά τυλιγμένα με πλαστικό για να προφυλάσσονται από τη βροχή.
Η οικογένεια Ντετουρνέ από την πόλη Μποντούρ στο νότιο Βέλγιο δηλώνει ότι το παιγνίδι αυτό αποτελεί πλέον μέρος των πρωινών της περιπάτων. Η οικογένεια βρήκε ένα βιβλίο και άφησε πίσω της τέσσερα άλλα για να τα βρουν οι συμπαίκτες της.
«Η κόρη μου είπε ότι είναι σαν το κυνήγι των πασχαλινών αυγών, αλλά με βιβλία», δήλωσε η Τζεσικά Ντετουρνέ. Όταν επέστρεψαν στο σπίτι τους από έναν περίπατο, είχε έρθει ειδοποίηση στο Facebook που τους ενημέρωνε ότι κάποιος είχε ήδη βρει δύο από τα βιβλία τους.
Η Grégoire σκέφτεται τώρα να προχωρήσει κι άλλο την ιδέα της και να δημιουργήσει μια εφαρμογή για το παιγνίδι της.
Βέβαια η ιδέα της κυρίας Grégoire δεν είναι και τόσο πρωτότυπη. Η εν λόγω πρακτική ονομάζεται bookcrossing και εφαρμόζεται εδώ και χρόνια ακόμα και στην Ελλάδα. Παρόλο που πολλοί μπορεί να μην γνωρίζουν τι είναι το μικρόβιο του να απελευθερώνεις τα βιβλία σου σε δημόσιους χώρους αφού τα διαβάσεις, με την ελπίδα να τα βρει ο επόμενος τυχερός αναγνώστης, αξίζει να σημειωθεί πως δεν πρόκειται για μια πρόσφατη συνήθεια.
Ξεκίνησε από την Αμερική το 2001 και παραδόξως δεν άργησε καθόλου να έρθει στην Ελλάδα. Η πρώτη ελληνίδα bookcrosser, μια καθηγήτρια Αγγλικών από την Λάρισα, ήταν η πρώτη που απελευθέρωσε το διαβασμένο βιβλίο της στο ελληνικό επαρχιακό έδαφος. Μέχρι και το 2004, το ελληνικό κοινό της ξεχωριστής δράσης ήταν αρκετά περιορισμένο.
Οι πρώτοι ενεργοί Αθηναίοι bookcrossers έγιναν παρέα το 2003 και άρχισαν να συναντιούνται σχετικά τακτικά. Από το 2005 και μετά ολόκληρη η ελληνική κοινότητα απέκτησε ισχυρούς δεσμούς. Σήμερα εκτός από το ελληνικό φόρουμ που είναι το σημείο διαδικτυακής συνάντησης, τα περισσότερα ενεργά μέλη έχουν γνωριστεί προσωπικά από τα ετήσια Συνέδρια που διοργανώνονται αδιαλείπτως από τότε, σε διαφορετική κάθε φορά πόλη, αλλά και από τις τακτικές μηνιαίες συναντήσεις σε κάποιο καφέ της πόλης.
Πώς λειτουργεί το κυνήγι ενός βιβλίου-θησαυρού;
Μόλις τελειώσει η ανάγνωση κάποιου βιβλίου, το καταχωρείς στην διαδικτυακή πλατφόρμα του bookcrossing. Εν συνεχεία ο απελευθερωτής ετοιμάζει κάποιες σημειώσεις απελευθέρωσης, οι οποίες αναφέρουν και το μέρος στο οποίο πρόκειται να αφήσει το βιβλίο. Από τη στιγμή που θα τις καταχωρήσει ηλεκτρονικά ξεκινά το κυνήγι του επόμενου θησαυρού - τα μέλη της κοινότητας λαμβάνουν τις πληροφορίες μέσω email. Ο αναγνώστης του βιβλίου το πηγαίνει στη συνέχεια στο προκαθορισμένο σημείο, μαζί με ένα σύντομο και περιεκτικό σημείωμα για το ποιά είναι η ομάδα του bookcrossing και πως αυτό το απελευθερωμένο βιβλίο βρέθηκε στα χέρια του επόμενου αναγνώστη. Από εκεί και πέρα το βιβλίο εγκαταλείπεται στην τύχη του και όποιος το εντοπίσει είναι ελεύθερος να το πάρει χωρίς να είναι απαραίτητα μέλος της κοινότητας.
