Ροή
Την ώρα που το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει κατακόρυφα στην γαλλική επικράτεια και οι δημοφιλέστεροι υποψήφιοι κονταροχτυπιούνται στις προτιμήσεις του κοινού, οι Γάλλοι μοιάζουν να μην έχουν κανέναν πολιτικό μεγαλύτερου βεληνεκούς από τον Charles de Gaulle να λησμονήσουν. Αυτό τουλάχιστον μαρτυρά η στάση των υποψήφιων για την γαλλική προεδρία.
Παρότι ο ιδρυτής της Πέμπτης Δημοκρατίας αποχώρησε από την γαλλική πολιτική σκηνή σχεδόν μισό αιώνα πριν περιφρονημένος και ταπεινωμένος καταφέρνει μέχρι σήμερα να συγκεντρώνει τα βλέμματα. Χάρην αυτού μάλιστα κάθε αγωνιστής της πολιτικής αρένας, προσπαθεί να οικειοποιηθεί ένα κομμάτι της κληρονομιάς του.
Καθώς η κατάρρευση των παραδοσιακών κομμάτων που έχουν κυβερνήσει για τέσσερις δεκαετίες προαναγγέλλει μια νέα, δυνητικά ανάστατη πολιτική εποχή, οι υποψήφιοι για την γαλλική προεδρία από τα δεξιά προς τα αριστερά λανσάρουν την πατρική φιγούρα του άλλοτε κραταιού στρατηγού με στόχο να δελεάσουν τους ψηφοφόρους.
Σε μια «απίθανη» στροφή των αξιών που πρεσβεύει η Marine Le Pen, ηγέτιδα του Εθνικού Μετώπου - ενός κόμματος με ρίζες στην άκρα δεξιά το οποίο δημιουργήθηκε κατά κύριο λόγο ως ένδειξη διαμαρτυρίας στην απόφαση του de Gaulle να διαπραγματευτεί την ανεξαρτησία της Αλγερίας – ισχυρίζεται σήμερα ότι αποτελεί τον πραγματικό κληρονόμο του πρώην προέδρου. «Η Γαλλική Δημοκρατία δεν ήταν υπεύθυνη για την συγκέντρωση των Γάλλων Εβραίων κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, υποστήριξε νωρίτερα αυτό το μήνα, εφόσον το δωσίλογο καθεστώς Vichy ήταν παράνομο». Επαναλαμβάνοντας το σύνθημα του de Gaulle, τονίζει πως θα προσπαθήσει να διώξει μακριά μερικές από τις πιο μελανές σελίδες της γαλλικής ιστορίας και πως θα καταφέρει να ανοικοδομήσει μια κατεστραμμένη χώρα.
Παρά την επιθυμία του να ενσαρκώσει την ανανέωση και να «ώθησει τη Γαλλία τον 21ο αιώνα», ο Εμμανουέλ Μακρόν , ο 39χρονος κεντρώος υποψήφιος, δεν θα μπορούσε να κρατηθεί μακριά από τον μανδύα του στρατηγού-προέδρου. Ως πολλά υποσχόμενος υποψήφιος με μια κομματική πλατφόρμα που δεν στέκεται «ούτε δεξιά, ούτε αριστερά» αναδημοσίευσε στα social media ένα ασπρόμαυρο βίντεο του 1965 κατά το οποίο ο χαρισματικός ντε Γκωλ αναφωνούσε: «Η Γαλλία είναι ταυτόχρονα τα πάντα. Γαλλία είναι όλοι οι Γάλλοι, όχι μόνο η αριστερά, ή μόνο η δεξιά».
Βέβαια, ο πρώτος που διεκδίκησε την κληρονομιά του ντε Γκώλ κατά την προεκλογική του εκστρατεία δεν ήταν άλλος από τον Φρανσουά Φιγιόν, ο οποίος επικαλέστηκε την αψεγάδιαστη ηθική του ντε Γκωλ για να κερδίσει την κούρσα των Δημοκρατικών. «Ποιος μπορεί να φανταστεί τον στρατηγό Ντε Γκωλ να τίθεται υπό διερεύνηση;», ρώτησε το περασμένο καλοκαίρι τους δημοκρατικούς, εκτοξεύοντας μια έμμεση κατηγορία στον πρώην πρόεδρο κι αντίπαλό του Νικολά Σαρκοζί. Ωστόσο, σήμερα, που ο ίδιος αποτελεί αντικείμενο έρευνας με την κατηγορία της υπεξαίρεσης και της διαφθοράς (ο ίδιος αρνείται τις κατηγορίες), ο κ Φιγιόν σίγουρα θα εύχεται να μην είχε απευθύνει ποτέ την παραπάνω ρητορική ερώτηση;
«Ο Ντε Γκωλ παραμένει ο πιο σεβαστός και ο πιο δημοφιλής Γάλλος πολιτικός», αναφέρει ο ιστορικός Ζαν Πολ Μπλεντ. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως οι Γάλλοι υποψήφιοι και ψηφοφόροι στρέφονται σε αυτόν όλες τις φορές που έρχονται αντιμέτωποι με μεγάλα διλήμματα και αβέβαιες καταστάσεις. «Υπάρχει μια εμμονή με την παρακμή του γαλλικού κράτους, είναι οδυνηρό για πολλούς Γάλλους να συγκρίνουν την σημερινή εποχή με την προηγούμενη περίοδο την οποία χαρακτήριζε η οικονομική ανάπτυξη και ένα μεγαλείο».
Παράλληλα είναι δύσκολο να μην νοσταλγεί κανείς έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του για να υπηρετήσει τη Γαλλία και κατάφερε να αποκαταστήσει την υπερηφάνεια της χώρας και το διεθνές της κύρος μετά τον πόλεμο καθώς και να προεδρεύσει σε μια μακρά περίοδο οικονομικής ανάκαμψης πληρώνοντας ο ίδιος τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος όσο διέμενε στο Elysée Palace ( Ο Jean-Luc Mélenchon, ο αριστερός υποψήφιος έχει υποσχεθεί να κάνει το ίδιο σε περίπτωση που εκλεγεί).
Τούτων λεχθέντων εύλογα διερωτάται κανείς, ποιος κερδίζει το βραβείο του «ντεγκωλισμού» μεταξύ των σημερινών υποψήφιων προέδρων; Κανένας από τους επικρατέστερους δεν τα πάει καλά, σύμφωνα με τον κ. Bled. Η αλήθεια είναι ότι οι πραγματικοί «ντεγκωλιστές» είναι είδος υπό εξαφάνιση.
Εξίσου σίγουρο, όμως, είναι και το γεγονός πως ο στρατηγός Ντε Γκωλ θα χλεύαζε τις προσπάθειες αναδίπλωσης της κ. Λε Πεν σε ένθερμη υποστηρικτή του. Μάλιστα, ως άνθρωπος που απεχθανόταν τους κομματικούς στρατούς θα διατύπωνε κατά πάσα πιθανότητα και σοβαρές αντιρρήσεις κατά τις προκριματικές εκλογές της κεντροδεξιάς των οποίων νικητής στέφθηκε ο Φιγιόν τον περασμένο έτος. Ως ευρωσκεπτικιστής (αλλά και ένθερμος υποστηρικτής της γαλλο-γερμανικής σχέσης), σύμφωνα με τον κ. Bled, θα είχε κατά πάσα πιθανότητα χλευάσει ακόμα και τον ενθουσιασμό του Μακρόν για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρά τις όποιες αντιρρήσεις του βέβαια και λαμβάνοντας υπόψη όλα τα προηγούμενα, ο κεντρώος υποψήφιος μοιάζει να είναι πιο κοντά στην ουσία του «ντεγκωλισμού», καταλήγει ο καθηγητής.
Όπως και ο στρατηγός, ο κ. Μακρόν ξεχωρίζει από τα λοιπά κόμματα. «Έχει υιοθετήσει μια προσέγγιση "ντεγκωλική" επιδιώκοντας να ενοποιήσει την δεξιά και την αριστερά», συμπληρώνει ο κ Bled. Αυτή ακριβώς η πρακτική είναι που τον εξομοιώνει κατά ένα τρόπο με τον μεγάλο γέροντα, και μάλιστα πολύ περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους υποψηφίους.
