Ροή
Προβληματισμό προκαλεί η διαμάχη στην οποία έχουν μπει οι δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις της Ευρώπης σχετικά με τον επόμενο πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, καθώς ανοιχτό παραμένει το ενδεχόμενο η νομοθετική δραστηριότητα στις Βρυξέλλες να κολλήσει λόγω των διαφωνιών.
Η εκλογή του νέου πρόεδρου την Τρίτη, ακολουθεί την επιστροφή του Martin Schulz στην γερμανική πολιτική σκηνή μετά από πέντε χρόνια ως πρόεδρος της Ευρωβουλής. Ο ίδιος επέκτεινε κατά πολύ τις αρμοδιότητες της Ευρωβουλής και του προέδρου της, δίνοντας στο Σώμα ουσιαστικό ρόλο στην διαμόρφωση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Πλέον οι περισσότερες ρυθμίσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρειάζονται την σφραγίδα του Ευρωκοινοβουλίου για να ισχύσουν. Και αυτή είναι μια πολύ διαφορετική κατάσταση από αυτή που ίσχυε πριν από μερικά χρόνια, όταν η Ευρωβουλή αντιμετωπιζόταν ως ένα πολύ ακριβό «καφενείο».
Ένα σημαντικό θέμα για τους ηγέτες των κρατών-μελών της ΕΕ όπως η Angela Merkel είναι το κατά πόσο μια διαχωρισμένη Ευρωβουλή θα εντείνει τις αναταραχές στη ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή σε μια εποχή που οι Βρυξέλλες προσπαθεί να θεσπίσει ρυθμίσεις για ευαίσθητα θέματα όπως η μετανάστευση, η ασφάλεια, οι κεφαλαιαγορές, οι τράπεζες και η ενέργεια. Την ίδια στιγμή οι Βρυξέλλες πρέπει να αντιμετωπίσουν το Brexit και τον επόμενο προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Υπάρχει έντονο ενδιαφέρον (από τις εθνικές κυβερνήσεις) σχετικά με το τι γίνεται και κυρίως για το ζήτημα της σταθερότητας», ανέφερε ένας έμπειρος ευρωβουλευτής. «Το ερώτημα είναι: μπορούμε να σταθεροποιήσουμε την (νομοθετική) μηχανή;».
Η μεταμόρφωση της προεδρίας της Ευρωβουλής σε μια από τις πιο σημαντικές θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τον κ. Schulz είχε έναν σημαντικό καταλύτη: τις Ευρωεκλογές του 2014 όπου οι ευρωσκεπτικιστές και τα αντιευρωπαϊκά κόμματα, όπως το βρετανικό Κόμμα της Ανεξαρτησίας και το Εθνικό Μέτωπο της Marine Le Pen, κέρδισαν περίπου το ένα τρίτο των εδρών της Ευρωβουλής.
Με τον νομοθετικό μηχανισμό να βρίσκεται υπό απειλή, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και η ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών ενώθηκαν με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή συστήνοντας έναν άτυπο «μεγάλο συνασπισμό». Όμως τα δύο μέρη διαφωνούν σχετικά με την επιλογή του αντικαταστάτη του κ. Schulz.
«Αυτή η Ευρωβουλή δεν θα λειτουργούσε αν τα δύο κόμματα δεν δούλευαν μαζί, επειδή έτσι θα υποστηριζόντουσαν τα άκρα», σημειώνει στους Financial Times έμπειρος αξιωματούχος της Κομισιόν.
Επικεφαλής στην κούρσα για την διαδοχή του κ. Schulz είναι δύο Ιταλοί. Από την μία ο Antonio Tajani, συνεργάτης του Silvio Berlusconi, ο οποίος είναι ο υποψήφιος του κεντροδεξιού Λαϊκού Κόμματος. Και από την άλλη, ο Gianni Pittella, ο οποίος είναι Ευρωβουλευτής εδώ και 18 χρόνια, και επικεφαλής του κόμματος των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών (S&D).
Ο πρόεδρος του Λαϊκού Κόμματος, Manfred Weber, έχει κατηγορήσει το S&D ότι αθετεί μια συμφωνία του 2014, η οποία προέβλεπε ότι η θέση του προέδρου της Ευρωβουλής μετά την θητεία του Martin Schulz θα πήγαινε στην κεντροδεξιά. Ο κ. Pittella δήλωσε ότι έκανε καλά που ακύρωσε την συμφωνία γιατί αν η προεδρία της Ευρωβουλής περάσει στην κεντροδεξιά τότε όλοι οι ευρωπαϊκοί Θεσμοί θα ελέγχονται από το Λαϊκό Κόμμα. Ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker προέρχεται από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το ίδιο και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Donald Tusk.
«Όλοι οι ηγέτες της σοσιαλιστικής οικογένειας συμφώνησαν κατά του μονοπωλίου των Θεσμών από μια πολιτική οικογένεια», δήλωσε ο κ. Pittella στους FT.
O κ. Schulz είχε συμφωνήσει με τον κ. Juncker να πραγματοποιούνται μηνιαίες συναντήσεις μεταξύ των αξιωματούχων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των Ευρωβουλευτών προκειμένου να επιλύνονται προβλήματα σχετικά με την νομοθέτηση. Ο κ. Pittella σταμάτησε αυτές τις συναντήσεις, λέγοντας ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε μια νέα φάση και η Ευρωβουλή θα πρέπει να κάνει περισσότερα για να ελέγχει την Κομισιόν και τα κράτη-μέλη.
Αλλά και ο κ. Τajani έχει δηλώσει ότι θέλει την Ευρωβουλή με μεγαλύτερα δόντια. «Χρειαζόμαστε έναν καλό πρόεδρο και μια δυνατή βουλή, όχι έναν δυνατό πρόεδρο και μια καλή βουλή».
Εκτός από τους Tajani και Pittella υπάρχουν άλλοι έξι υποψήφιοι από μικρότερες πολιτικές ομάδες, μεταξύ των οποίων και ο Guy Verhofstadt, o πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου και επικεφαλής της ομάδας των Φιλελεύθερων. Κανένας υποψήφιος δεν προβλέπεται να κερδίσει την απαιτούμενη απόλυτη πλειοψηφία στους πρώτους τρεις εκλογικούς γύρους και για αυτό πιθανότατα να χρειαστεί ένας τέταρτος γύρος μεταξύ των δύο επικρατέστερων υποψηφία, όπου θα κερδίσει όποιος συγκεντρώσει την απλή πλειοψηφία των ψήφων.
