Ροή
Το να σκέφτεσαι ότι μπορεί κανείς να ασχοληθεί με το επιχειρείν στα σοβαρά στην Ελλάδα, ειδικά αυτή την περίοδο, θα ήταν μάλλον καθαρή τρέλα. Κι όμως, μια ομάδα 18 παιδιών, ακόμα και σε ένα εικονικό πλαίσιο, τολμούν και επιχειρούν, διαχειριζόμενα ένα σημαντικό «απόθεμα ελπίδας» που έχουν, δεδομένης και της ηλικίας τους, προκειμένου να ανακουφίσουν τον πόνο και τη δυσκολία συνανθρώπων μας που είτε βρίσκονται σε ανάγκη, λόγω της οικονομικής κατάστασης, είτε των προσφύγων που συνωστίζονται στην Ελλάδα. Αυτά είναι τα παιδιά της Hopestock, της εικονικής επιχείρησης της Σχολής Μωραϊτη που συμμετέχει στον ετήσιο διαγωνισμό του Σωματείου Επιχειρηματικότητας Νέων. Αυτό που κάνουν όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια εικονική επιχείρηση.
Η Θεώνη, ο Χρήστος, ο Σίμος και ο Αλέξης με περιμένουν ένα συννεφιασμένο μεσημέρι στη Σχολή Μωραϊτη για να μιλήσουμε για την επιχείρηση. Παρά τη σχετική δημοσιότητα που πήρε το concept της επιχείρησής τους μέσω ενός ρεπορτάζ στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega, αντιμετωπίζουν το μαγνητόφωνο με μια σχετική επιφύλαξη. Άλλωστε, είναι όλοι μαθητές της Α’ Λυκείου. Κάτι που σε εκπλήσσει ακόμα περισσότερο, όταν σκέφτεσαι πως έχουν οργανώνει μια άρτια επιχειρηματική δομή.
Όταν ξεκίνησαν να σκέφτονται, τι είδους επιχείρηση θα ήθελαν να δημιουργήσουν, είχαν διάφορες ιδέες. Επικέντρωσαν όμως στο ζήτημα της «φτώχειας» και αργότερα και στο προσφυγικό, προσπαθώντας να τείνουν χείρα βοηθείας στους συνανθρώπους μας που τόσο δοκιμάζονται αυτή την περίοδο. Η ιδέα είναι σχετικά απλή και απευθύνεται σε όσους θέλουν να βοηθήσουν, αλλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν και σε ποιον να απευθυνθούν. Φερ ειπείν, αν κάποιος έχει μαζέψει ρούχα, τα οποία θέλει να διαθέσει, συμπληρώνει μια αίτηση στην ιστοσελίδα της επιχείρησης Hopestock.gr και ορίζει τις μέρες και τις ώρες που είναι διαθέσιμος, προκειμένου να περάσει ένα ταξί, κανονισμένο από την εταιρεία, και να τα παραλάβει. Στη συνέχεια, το ταξί αφήνει τα πράγματα σε επίσης προκαθορισμένα βενζινάδικα, απ’ όπου τα παραλαμβάνουν σχολικά λεωφορεία. Τα πηγαίνουν στο σχολείο, όπου τα παιδιά αναλαμβάνουν να κάνουν την κατηγοριοποίηση και στη συνέχεια κατευθύνουν τις προσφορές του κόσμου σε ιδρύματα και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, όπως με τη ΜΕΤΑδραση. Ένα ολόκληρο δίκτυο περισυλλογής και διανομής δηλαδή, με στόχο να κινητοποιηθούν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να βοηθήσουν, αλλά δεν ήξεραν πώς ακριβώς να το κάνουν.
Το να σκέφτεσαι ότι μπορεί κανείς να ασχοληθεί με το επιχειρείν στα σοβαρά στην Ελλάδα, ειδικά αυτή την περίοδο, θα ήταν μάλλον καθαρή τρέλα. Κι όμως, μια ομάδα 18 παιδιών, ακόμα και σε ένα εικονικό πλαίσιο, τολμούν και επιχειρούν, διαχειριζόμενα ένα σημαντικό «απόθεμα ελπίδας» που έχουν, δεδομένης και της ηλικίας τους, προκειμένου να ανακουφίσουν τον πόνο και τη δυσκολία συνανθρώπων μας που είτε βρίσκονται σε ανάγκη, λόγω της οικονομικής κατάστασης, είτε των προσφύγων που συνωστίζονται στην Ελλάδα. Αυτά είναι τα παιδιά της Hopestock, της εικονικής επιχείρησης της Σχολής Μωραϊτη που συμμετέχει στον ετήσιο διαγωνισμό του Σωματείου Επιχειρηματικότητας Νέων. Αυτό που κάνουν όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια εικονική επιχείρηση.
Η Θεώνη, ο Χρήστος, ο Σίμος και ο Αλέξης με περιμένουν ένα συννεφιασμένο μεσημέρι στη Σχολή Μωραϊτη για να μιλήσουμε για την επιχείρηση. Παρά τη σχετική δημοσιότητα που πήρε το concept της επιχείρησής τους μέσω ενός ρεπορτάζ στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Mega, αντιμετωπίζουν το μαγνητόφωνο με μια σχετική επιφύλαξη. Άλλωστε, είναι όλοι μαθητές της Α’ Λυκείου. Κάτι που σε εκπλήσσει ακόμα περισσότερο, όταν σκέφτεσαι πως έχουν οργανώνει μια άρτια επιχειρηματική δομή.
Όταν ξεκίνησαν να σκέφτονται, τι είδους επιχείρηση θα ήθελαν να δημιουργήσουν, είχαν διάφορες ιδέες. Επικέντρωσαν όμως στο ζήτημα της «φτώχειας» και αργότερα και στο προσφυγικό, προσπαθώντας να τείνουν χείρα βοηθείας στους συνανθρώπους μας που τόσο δοκιμάζονται αυτή την περίοδο. Η ιδέα είναι σχετικά απλή και απευθύνεται σε όσους θέλουν να βοηθήσουν, αλλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν και σε ποιον να απευθυνθούν. Φερ ειπείν, αν κάποιος έχει μαζέψει ρούχα, τα οποία θέλει να διαθέσει, συμπληρώνει μια αίτηση στην ιστοσελίδα της επιχείρησης Hopestock.gr και ορίζει τις μέρες και τις ώρες που είναι διαθέσιμος, προκειμένου να περάσει ένα ταξί, κανονισμένο από την εταιρεία, και να τα παραλάβει. Στη συνέχεια, το ταξί αφήνει τα πράγματα σε επίσης προκαθορισμένα βενζινάδικα, απ’ όπου τα παραλαμβάνουν σχολικά λεωφορεία. Τα πηγαίνουν στο σχολείο, όπου τα παιδιά αναλαμβάνουν να κάνουν την κατηγοριοποίηση και στη συνέχεια κατευθύνουν τις προσφορές του κόσμου σε ιδρύματα και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, όπως με τη ΜΕΤΑδραση. Ένα ολόκληρο δίκτυο περισυλλογής και διανομής δηλαδή, με στόχο να κινητοποιηθούν ακόμα περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να βοηθήσουν, αλλά δεν ήξεραν πώς ακριβώς να το κάνουν.
Η ανταπόκριση ήταν ήδη και πριν ξεκινήσει επισήμως η λειτουργία της επιχείρησης αρκετά μεγάλη. Πολίτες απευθύνθηκαν στην επιχείρηση κατευθείαν μέσω της ιστοσελίδας, προσφέροντας ρούχα, τρόφιμα και ήδη πρώτης ανάγκης, ενώ και ο Σύλλογος Αποφοίτων της Σχολής Μωραΐτη δραστηριοποιείται συμπληρωματικά ως προς την επιχείρηση, προσπαθώντας να διευρύνει την απήχησή της και να βρει δυνητικούς partners για την επέκταση των συνεργασιών της Hopestock. Μάλιστα, παρά το ότι η έκθεση των εικονικών επιχειρήσεων έγινε την Πρωταπριλιά στο Mall, τα παιδιά της εταιρείας έχουν αποφασίσει να συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους και-γιατί όχι;-να «κληροδοτήσουν» το εγχείρημά τους και στους επόμενους. Παράλληλα, άοκνος συμπαραστάτης των παιδιών ήταν και παραμένει ο καθηγητής Οικονομικών της Σχολής Μωραϊτη, Άγγελος Νότης, ενώ ως μέντορας λειτούργησε και ο πρόεδρος της Mercedes Benz Hellas Γιάννης Καλλίγερος, ο οποίος φρόντισε να δώσει κατά την έναρξη της επιχείρησης χρηστικές συμβουλές στους μαθητές για το πώς να «τρέξουν» μια επιχείρηση σε επαγγελματικά πρότυπα.
«Βλέπουμε στην τηλεόραση εικόνες πολύ άσχημες και σκεφτήκαμε πως κάτι πρέπει να κάνουμε και εμείς», λέει η 16χρονη Θεώνη Ανδρουλιδάκη, το μοναδικό κορίτσι της επιχείρησης, η οποία «τρέχει» τις δημόσιες σχέσεις. «Κάποτε θα τελειώσει όλο αυτό, αλλά μέχρι τότε πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προσφέρουμε λίγη ανακούφιση», λέει ο Αλέξης Περάκης, επίσης επί των δημοσίων σχέσεων.
Όπως και να έχει, η επαφή με τα παιδιά αποτελεί ένεση αισιοδοξίας. Ακόμα και για το κομμάτι του επιχειρείν, τα στελέχη της Hopestock εμφανίζονται συγκρατημένα αισιόδοξα. «Είναι δύσκολα τα πράγματα, ιδίως αυτή την εποχή, αλλά, αν το βάλει κανείς ως στόχο και προσπαθήσει πολύ, τότε μπορεί να τα καταφέρει», λέει ο Χρήστος Δελήγιαννης, στέλεχος στο τμήμα οικονομικών της επιχείρησης. Μάλιστα, θέλει να σπουδάσει και οικονομικά στο μέλλον, επομένως η εμπειρία του, έστω και σε αυτή τη μικροκλίμακα, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για τα επόμενα βήματα.
Πώς προέκυψε όμως το όνομα Hopestock, το απόθεμα ελπίδας, στην ελληνική μετάφραση; Πηγάζει μεν από την αισιοδοξία των παιδιών και την ελπίδα που ακόμα διατηρούν ζωντανή πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, αλλά έχει να κάνει και με το απόθεμα που μπορεί να έχουμε στις ντουλάπες μας και η δωρεά του θα δώσει ελπίδα σε πολλούς άλλους συνανθρώπους μας που ίσως την είχαν χάσει. Ένα ανταλλακτικό δίκτυο ελπίδας, με άλλα λόγια: ο έχων απόθεμα, δίνει σε αυτόν που έχει έλλειμμα, με την ελπίδα να τον ανακουφίσει.
Τα περισσότερα παιδιά που στελεχώνουν την επιχείρηση σκέφτονται στο μέλλον να φύγουν στο εξωτερικό για σπουδές, είτε λόγω του ότι αυτό που θέλουν να κάνουν είναι αρκετά εξειδικευμένο για τα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα, είτε λόγω του καλύτερου επιπέδου σπουδών. Και μπορεί αυτό ορισμένους να τους «ξενίζει», αλλά τα παιδιά δεν ξεγράφουν την Ελλάδα και θα ήθελαν κάποια στιγμή να επιστρέψουν και όχι μόνο για διακοπές. Μέχρι τότε όμως υπάρχει αρκετός δρόμος να διανυθεί.
«Κάναμε αυτή την επιχείρηση, όχι μόνο για το κέρδος, αλλά για να δώσουμε και κάτι στους συνανθρώπους μας», μου λέει η Θεώνη στο κλείσιμο της κουβέντας μας. Και μπορεί κανείς να αμφισβητήσει, κατά πόσο τέτοιου είδους επιχειρηματικές πρωτοβουλίες λύνουν το πραγματικό πρόβλημα της φτώχειας και της έλλειψης κρατικής μέριμνας στην Ελλάδα, πλην όμως λειτουργούν ως ένεση αισιοδοξίας σε αυτές τις σκοτεινές μέρες, ιδίως όταν προέρχονται από νέα παιδιά που, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, δεν ζουν αποκομμένα από τα καθημερινά μας προβλήματα. Και ίσως αυτό το απόθεμα ελπίδας που διαμοιράζεται στους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη να μην τους βγάζει από το τέλμα, δείχνει όμως πως κάποιος νοιάζεται και γι’ αυτούς.
Στη σημερινή εποχή που η αλληλεγγύη αποτελεί ζητούμενο, 18 παιδιά μας δείχνουν πώς αυτό μπορεί να δομηθεί με έναν επιχειρηματικά άρτιο και κοινωνικά επωφελή τρόπο. Επομένως και εμείς μπορούμε. Και, αν δεν ξέρουμε το πώς, πρωτοβουλίες σαν την Hopestock, μας λύνουν τα χέρια.
Γιώργος Ευγενίδης
Πηγή: Koolnews.gr
