Ροή
Ώρα μεσημεριανού στη χρηματοοικονομική περιοχή του Λονδίνου και άνδρες με σκουρόχρωμα κοστούμια συνωστίζονται στο μπαρ, αστειευόμενοι μεταξύ τους και πίνοντας μπύρες από ασημένιες κανάτες. Μία γυναίκα στέκεται στο γκισέ το οποίο είναι καλυμμένο με ένα λινό ύφασμα και δέχεται παραγγελίες για στρείδια τα οποία τα ακουμπούν επάνω σε ένα παλαιού τύπου μάρμαρο.
Στη διπλανή αίθουσα, έναν ψηλοτάβανο χώρο με κρέμ τοίχους ακόμη περισσότεροι άνδρες μοιράζονται κοινά τραπέζια και περνούν από χέρι σε χέρι ψωμί και το βούτυρο καθώς μελετούν το μενού του εστιατορίου.
Πρόκειται για το παλαιότερο εστιατόριο θαλασσινών στο Λονδίνο, το Sweetings, στο οποίο ακόμη και αν δεν έχει σταματήσει ο χρόνος, σίγουρα δεν δείχνει να κυλά και πολύ γρήγορα.
Το εστιατόριο λειτουργεί μόνο κατά τις ώρες του μεσημεριανού, πέντε ημέρες την εβδομάδα και δεν γίνονται κρατήσεις. Αρκεί να πας, να παραγγείλεις μια Guinness black velvet του 1861 (η οποία δημιουργήθηκε εις μνήμην του πρίγκιπα Albert) και να περιμένεις τη σειρά σου.
Οι τιμές των ορεκτικών κυμαίνονται από 7 εώς 20 περίπου λίρες και περιλαμβάνουν σούπα με αστακό (7 λίρες), γεμιστό καβούρι, potted shrimps (παραδοσιακή βρετανική συνταγή που περιλαμβάνει γαρίδες σε δοχείο που συνοδεύονται από φρυγανισμένο ψωμί), γαρίδες κοκτέιλ και καπνιστό χέλι. Τα 14 κυρίως πιάτα κοστίζουν από 15 έως 45 λίρες και περιλαμβάνουν διάφορες σπεσιαλιτέ ψαροφαγίας μαγειρεμένα με διάφορους τρόπους όπως είναι το ψάρι πλακί, η γλώσσα κλπ. Το μενού αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όλα τα ψάρια μπορούν να σερβιριστούν και τηγανητά, ψητά ή ποσέ, παρακαλούμε μη διστάσετε να ρωτήσετε το προσωπικό μας για τον καλύτερο τρόπο να παραγγείλετε».
Και φυσικά μην διανοηθείτε να παραγγείλετε καφέ ή τσάι μετά το γεύμα σας. Το μαγαζί δεν σερβίρει ροφήματα. Υπάρχει ωστόσο μια μεγάλη γκάμα μπράντυ και κρασί porto.
Το Sweetings λειτουργεί από το 1889 αν και η ιστορία της επιχείρησης ξεκίνησε το 1830 και τότε ονομαζόταν John S. Sweetings, Fish and Oyster Merchant και είχε ως βασική δραστηριότητα να προμηθεύει την περιφέρεια με ψάρια και πάγο.
Η γυναικεία πελατεία εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα, περίπου 20 με 30 χρόνια παλαιότερα ενώ οι πιστωτικές κάρτες έγιναν για πρώτη φορά δεκτές μόλις 15 χρόνια νωρίτερα. Κατά τα άλλα, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει στο Sweetings, το οποίο ήταν κάποτε το αγαπημένο εστιατόριο του διάσημου ζωγράφου Henri de Toulouse-Lautrec. Ακόμη και ο γοτθικός ρυθμός που χαρακτηρίζει την αρχιτεκτονική του είναι ιστορικής σημασίας. Σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε το 1869 από τον Frederick J. Ward.
Ακόμη και ο τρόπος που γινόντουσαν οι παραγγελίες άργησε να εκσυγχρονιστεί και να γίνει ηλεκτρονικός. Μέχρι πριν από λίγους μήνες οι παραγγελίες γράφονταν σε χαρτί και κατέβαιναν με το ασανσέρ στην κουζίνα. Τα πιάτα ετοιμάζονταν αλλά οι σερβιτόροι δεν ήξεραν ακριβώς τη σειρά προτεραιότητας με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια σύγχυση. Ωστόσο, για την ώρα δεν είναι στα άμεσα σχέδια του εστιατορίου να εντάξει και σύστημα κρατήσεων.
Ο λόγος είναι ότι ο κόσμος δείχνει να το προτιμάει ακριβώς όπως είναι, όπως αναφέρει ο ιδιοκτήτης του Richard Barfoot, ο οποίος αγόρασε το Sweetings το 2001 από τη χήρα του φίλου του Graham Needham, ο οποίος ήταν σεφ ξακουστός για τα μεσημεριανά γεύματα τα οποία «τραβούσαν» μέχρι το βράδυ.
Όπως αναφέρει ο Barfoot, ο οποίος φέτος κλείνει τα 80 «ήθελα να αγοράσω το Sweetings από το 1980, από όταν το πρωταγόρασε ο Graham επειδή ήταν παλιός φίλος. Η πελατεία του εκείνο τον καιρό ήταν φανταστική. Ερχόντουσαν από τη Fleet Street, από τη Stock Exchange. Συνήθιζαν να κάνουν γεύματα διαρκείας και ο Graham τα έκανε να διαρκούν ακόμη περισσότερο».
Βέβαια δεν ήταν όλοι ευπρόσδεκτοι στο εστιατόριο. «Υπήρχαν και κάποιοι ανεπιθύμητοι», αναφέρει ο Barfoot χαριτολογώντας. «Όπως για παράδειγμα ο George Francis, από το Νότιο Λονδίνο, ο οποίος ερχόταν με τους μπράβους του για απογευματινά ποτά. Ήταν ωραίος τύπος αλλά πραγματικά δύσκολος άνθρωπος», συμπληρώνει.
Και συνεχίζει, «μια μέρα είπε στον Graham "πόσα θέλεις για αυτή τη θέση; Ένα εκατομμύριο λίρες, ίσως;". Ο Graham απάντησε ότι δεν ενδιαφερόταν και ότι δεν είχε καν την πρόθεση να το συζητήσει. Μετά, ο Francis είπε σε έναν από τους μπράβους του: "Πήγαινε και φέρε τη βαλίτσα με τα λεφτά για να δει από κοντά πώς είναι ένα εκατομμύριο λίρες". Και πράγματι έφεραν τη βαλίτσα με τα χαρτονομίσματα. Ο Graham είπε "δεν θέλω να ξέρω και αν συνεχίσεις να με ενοχλείς κατά αυτόν τον τρόπο, καλύτερα να βγεις αμέσως έξω".
