Ροή
Ο βασικός υπεύθυνος της κλιματικής αλλαγής δεν είναι το διοξείδιο του άνθρακα αλλά οι άνθρωποι. Και ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν μειωνόταν ο πληθυσμός. Αυτά υποστηρίζει αδρομερώς, ο Travis Rieder, καθηγητής Φιλοσοφίας και Βιοηθικής στο πανεπιστήμιο Hopkins. Όταν οι οικονομολόγοι γράφουν για την κλιματική αλλαγή συνήθως επικαλούνται μια εξίσωση γνωστή ως «Kaya identity», η οποία συσχετίζει παράγοντες οι οποίοι καθορίζουν τις επιπτώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας στο κλίμα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Αυτός ο συσχετισμός υποστηρίζει ότι τα συνολικά επίπεδα εκπομπών μπορούν να εκφραστούν ως το αποτέλεσμα τεσσάρων στοιχείων: τον παγκόσμιο πληθυσμό, το κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Προϊόν, την ενεργειακή ένταση και την ένταση άνθρακα (εκπομπές ανά μονάδα παραγωγής ενέργειας). Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση, όπως υποστηρίζουν κάποιοι ερευνητές θεωρείται πολύ απλοϊκή και μπορεί να προκαλέσει σύγχυση. Ο λόγος που χρησιμοποιείται κυρίως είναι επειδή οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα είναι εύκολα μετρήσιμες σε όποια μορφή και αν διατίθεται η πληροφορία.
Με άλλα λόγια, οι οικονομολόγοι υπολογίζουν με ποιο τρόπο επιδρούν τα βαρέα καύσιμα και πόση ενέργεια απαιτεί η οικονομία για να πράξει οικονομικά αγαθά. Μετά από προσπάθειες ετών να εντοπιστούν οι παράγοντες και τα αίτια και να υιοθετηθεί μια κατάλληλη περιβαλλοντική πολιτική, ο Rieder, υποστηρίζει ότι στην εξίσωση αυτή πρέπει να προστεθεί και ένα ακόμη αριθμητικό στοιχείο: ο πληθυσμός των κατοίκων ειδικά στις ανεπτυγμένες χώρες. Και αυτός ο παράγοντας δεν συνεκτιμήθηκε κατά τη Συμφωνία των Παρισίων.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνέντευξη που παραχώρησε ο Rieder και δημοσιεύεται στο Bloomber. Αναφερόμενος στην κυριότερη αιτία του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής, ο Rieder αναφέρει ότι «υπάρχουν 19 εκατομμύρια ορφανά τα οποία θα μπορούσε να υιοθετήσει κάποιος και από την άλλη έχουμε μια καταστροφική κλιματική αλλαγή προ των πυλών. Το να φέρει κάποιος ένα παιδί στον κόσμο επιδεινώνει την κατάσταση του κλίματος και αν δεν συμφωνήσουμε όλοι να κάνουμε κάτι για αυτό, το μέλλον δεν θα είναι καλό ούτε για το ίδιο το παιδί. Yπάρχουν δύο βασικές προσεγγίσεις για αυτό: είτε να θεωρήσουμε την κλιματική αλλαγή ως ένα δομικό πρόβλημα και να αναζητήσουμε μια δομική λύση μέσω κατάλληλων πολιτικών, είτε να θεωρήσουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία ως άνθρωποι και να σκεφτούμε το ενδεχόμενο να κάνουμε πιο μικρές οικογένειες». Ως προς τις συνήθειες της σύγχρονης ζωής και τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι να αποκοπούν από αυτές (μεταξύ των οποίων είναι και το να κάνουν μεγάλη οικογένεια), ο επιστήμονας απαντάει ότι: «Σαφώς και ο κόσμος δεν είναι πρόθυμος να παραιτηθεί από όσα έχει συνηθίσει να απολαμβάνει. Για αυτό υπάρχει άλλη μια λύση στο «τραπέζι»: αν κάποιος θέλει να μένει σε πολυτελείς βίλες και να μετακινείται με ιδιωτικό τζετ, σίγουρα θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν ότι για να γίνει αυτό θα πρέπει να υπάρχουν λιγότεροι άνθρωποι επάνω στη γη».
Ως προς τις κατά κεφαλήν εκπομπές ρύπων, ο Rieder επισημαίνει ότι είναι ανάγκη να μειωθούν οι κατά κεφαλήν εκπομπές ρύπων, διαφορετικά θα πρέπει να συμπιεστούν τα δημογραφικά στοιχεία όπως είναι ο αριθμός των μελών μιας οικογένειας.
«Αλλά νομίζω ότι ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποι θέλουν πλέον να κάνουν μεγάλες οικογένειες. Οι παγκόσμιες δημογραφικές τάσεις δείχνουν ότι μειώνονται τα ποσοστά γονιμότητας καθώς οι γυναίκες έχουν πλέον πολλές επιλογές, μορφώνονται αποκτούν δύναμη μέσα στο σπίτι…», σημειώνει ο Rieder.
Παράλληλα, όπως αναφέρει το παράδειγμα της Κίνας με την πολιτική του «ενός παιδιού» δεν είναι δείχνει να είναι επιτυχημένο τουλάχιστον με τον τρόπο που εφαρμόστηκε. «Δεν μπορείς να επιβάλλεις σε κάποιον να κάνει στείρωση ή έκτρωση. Υπάρχουν άλλες πολιτικές όπως είναι ο οικογενειακός προγραμματισμός, η εκπαίδευση των γυναικών και η υγειονομική περίθαλψη», αναφέρει ο Rieder.
