Ροή
Η ανείπωτη τραγωδία των πρόσφατων πυρκαγιών, με τους δεκάδες συμπολίτες μας που έχασαν τη ζωή τους, τους τραυματίες, και τα βαθιά τραύματα ψυχής σε όσους έμειναν πίσω, αλλά και σε όσους παρακολουθήσαμε εκείνες τις δραματικές στιγμές, από μερική απόσταση, προσφέρεται ως χρήσιμη αφετηρία για την εθνική αναγκαιότητα επανεκκίνησης της χώρας.
Η σημειολογία επιδεινώθηκε περαιτέρω, λόγω της σύμπτωσης με την επέτειο Αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Που σε κάνει να θυμηθείς, να σκεφτείς, να προβληματιστείς.
Να αναρωτηθείς τι κάναμε λάθος όλα αυτά τα χρόνια, και τι μπορούμε να αλλάξουμε.
Κυρίως, πόσο σύντομα μπορούμε να αλλάξουμε στρεβλώσεις, ανεπάρκειες, υστερήσεις και παθογένειες.
Μια εθνική επανεκκίνηση, με όρους σταυροφορίας ευθύνης, προσωπικής, συλλογικής και πολιτικής, θα λειτουργήσει ως κερί που δεν θα σβήνει, για τη μνήμη των συμπολιτών μας, οι οποίοι τόσο άδικα στερήθηκαν το δικαίωμα να συνεχίσουν τη ζωή τους, διεκδικώντας να τη βελτιώσουν.
Για εκείνους, για τους δικούς τους ανθρώπους, για τους φίλους τους, συνολικά για την κοινωνία, για όλους εμάς.
Τέτοιες στιγμές, κοινωνίες που διατηρούν εσωτερικά φρένα ηθικής, βροντοφωνάζουν ως «ως εδώ». Και κινητροδοτούνται, για να μετατρέψουν πεισματικά το πένθος σε δημιουργία. Τα δάκρυα σε αποφασιστικότητα. Να διορθώσουν εγκαίρως το μέλλον που θα μοιραστούμε όλοι μας.
Το δέος μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία, πολλαπλασιάζεται από το δέος μπροστά στην ανικανότητα που την προκάλεσε.
Οι φυσικές καταστροφές είναι παγίως δύσκολα διαχειρίσιμες. Ειδικά όταν οι συνθήκες δυσχεραίνουν την αποτελεσματική αντιμετώπισή τους. Εκείνες τις στιγμές, κάθε λάθος γίνεται μεγαλύτερο. Και οι συνέπειές του λειτουργούν σωρευτικά.
Ακόμη χειρότερα, όταν οι θεσμικά υπεύθυνοι για να διασφαλίζουν την καθημερινότητά μας, και να παρεμβαίνουν αποφασιστικά σε μια ακραία συνθήκη, αρνούνται πεισματικά να παραδεχθούν το λάθος τους.
Να ομολογήσουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί, και να υποστούν τις συνέπειες.
Ο λαός μας είναι βαθιά συναισθηματικός. Μια «συγγνώμη» λειτουργεί συνήθως λυτρωτικά. Δεν αναιρεί τις ευθύνες ή την οργή. Μετριάζει την επιδείνωση του προβλήματος.
Και δίνει σε όλους τον ζωτικό χώρο να ανακτήσουν την αυτοκυριαρχία και την ψυχραιμία τους.
Εκεί βρίσκεται η λεπτή διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στην τάξη και το χάος.
Δυστυχώς για τη σημερινή Ελλάδα, η κυβέρνηση λειτουργεί ως ενσυνείδητος ανατροφοδότης του χάους.
Και δεν επιτρέπει στην κοινωνία μας να χαμογελάσει.
