Ροή
Την πορεία και το κοινωνικό αποτύπωμα ενός ηγέτη καθορίζουν οι επιλογές, η συμπεριφορά, τα μεγάλα λάθη, οι δύσκολες αποφάσεις. Το στίγμα, η πολιτική και πολιτισμική αποτίμηση στο τέλος της διαδρομής χαρακτηρίζουν και προσδιορίζουν ποιοτικά το ισοζύγιο της προσφοράς του στα πολιτικά πράγματα και το δημόσιο βίο.
Υπήρξαν ηγέτες με ελπιδοφόρο ξεκίνημα, που ο εγωισμός και η έλλειψη αυτογνωσίας, τους οδήγησαν στα αζήτητα των αστερίσκων και των υποσημειώσεων των τετραδίων της ιστορίας. Επικεφαλής με χαρίσματα, που η αλαζονεία και η ματαιοδοξία δεν τους επέτρεψαν να μετατρέψουν τις αρετές τους σε χρήσιμες πολιτικές και άλλοι που πνίγηκαν μέσα στις κλειστές κομματικές αυλές της κολακείας, υποχρεώνοντας τον ιστοριογράφο να μην αφιερώσει πάνω από μια παράγραφο για να περιγράψει το ανώφελο διάβα τους.
Τα ημερολόγια της Κλειούς, κοσμούν με την παρουσία τους άνδρες και γυναίκες που στο πέρασμα του χρόνου κέρδισαν μια θέση στο πάνθεον της μούσας, είτε γιατί με τη δράση και τα πεπραγμένα τους επηρέασαν στο μέγιστο βαθμό τη ζωή των υπηκόων τους και όχι μόνο, είτε γιατί έκαμαν μεγάλα λάθη και προκάλεσαν τον όλεθρο. Σε κάθε περίπτωση ήταν προσωπικότητες που υπερέβαλαν εαυτούς και κινήθηκαν στα όρια της εποχής και των γεγονότων της, χρωματίζοντας την με τις πράξεις τους, άλλοτε θετικά και άλλες φορές δυστυχώς αρνητικά.
Κανέναν δεν καταγράφει η ιστορία όταν δεν μπορεί να δαμάσει τα κατώτερα ένστικτά του και μένει αιχμάλωτος της μικροψυχίας, του οπορτουνισμού, του συντηρητισμού, του κοντόφθαλμου πολιτικού καιροσκοπισμού και του βραχυπρόθεσμου οφέλους, λειτουργώντας στα όρια της μετριότητας και της αδράνειας. Μιλάμε πάντα για τις λαμπρές σελίδες και όχι τις μαύρες και σκοτεινές που στοιχειώνουν Leaders, οι οποίοι με τα πάθη και την ψυχοπαθολογία τους οδήγησαν λαούς και ανθρωπότητα στη φρίκη.
Μετριοπαθείς και συνάμα εργασιομανείς κέρδισαν το ενδιαφέρον των ιστορικών του μέλλοντος, γιατί κατάφεραν να αναπληρώσουν το έλλειμμα των χαρισμάτων με πολλή δουλειά και μεθοδικότητα πετυχαίνοντας υψηλούς στόχους και συμβάλλοντας στην πραγμάτωση εθνικών και κοινωνικών οραμάτων. Στον αντίποδα, μέτριοι και χειραγωγούμενοι από αυλικούς και παρασκήνια έμειναν στη σκιά της εποχής τους και στη σιωπή της λήθης.
Σήμερα που βιώνουμε το τέλος του λαϊκισμού, καθώς όσα μεγάλα ψέματα ήταν να λεχθούν από τον κ. Τσίπρα έχουν λεχθεί, υπάρχει η ανάγκη για υπεύθυνο πολιτικό λόγο, που θα εξειδικεύει και θα ακουμπά τα προβλήματα της καθημερινότητας των συμπολιτών μας και θα συμβαδίζει με τις αγωνίες τους για το μέλλον του τόπου.
Έναν πολιτικό λόγο που θα καταργεί τις γενικότητες και τις ξύλινες αοριστίες του παρελθόντος και θα θέτει τα θεμέλια για την οικοδόμηση μιας άλλης πορείας, ρεαλιστικής και ουσιαστικής. Ο χώρος της κεντροαριστεράς θα πρέπει να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών, θέτοντας φραγμό στις αναχρονιστικές προσδοκίες για την παλινόρθωση μιας αμετανόητης δεξιάς και στους πόθους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την πολιτική διάσωση και επιβίωση ενός ετερόκλητου μορφώματος, που με τη δράση και τα «έργα» του δυσχεραίνει τη ζωή των συνανθρώπων μας και προάγει ως λάφυρο την εξουσία, δίχως να παράγει πολιτική και λύσεις για την κοινωνία και την οικονομία.
Το ελπιδοφόρο ξεκίνημα του Κινήματος Αλλαγής των 210.000 συνιδρυτών της 12ης Νοεμβρίου, δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε απαρχαιωμένες, χιλιο - δοκιμασμένες μεθοδεύσεις αποκλεισμών, που εξυπηρετούν ηγετικές ομάδες και μικρούς σκοπούς, υποτιμώντας τους πολίτες στους οποίους ανήκει το εγχείρημα. Πρακτικές, που κατά το παρελθόν πλήγωσαν και δίχασαν. Η ευθύνη της πορείας προς τα εμπρός που θα συναντά το λαό και τους προβληματισμούς του, ανήκει στη βούληση και τις επιλογές του επικεφαλή, καθώς η μεγαθυμία της πλειοψηφίας μετράται με τη δυνατότητα της να προασπίσει και να αναδείξει τη διαφορετική άποψη, γιατί είναι η διαφορετικότητα ο πλούτος των ζωντανών πολιτικών οργανισμών, ως ανοιχτών κυττάρων σκέψης και καινοτομίας.
Τα κομματικά στεγανά και οι κλειστές ομάδες, πίσω από σφαλισμένες πόρτες, αποπνέουν καμαρίλα και αφορούν λιγοστούς και θλιβερούς. Δεν συγκινούν τα κομματικά τιμάρια, όλους εκείνους που καθημερινά δίνουν τον αγώνα της επιβίωσης, πολύ περισσότερο τώρα που ο πολιτικός χώρος συρρικνώθηκε και απομακρύνθηκε από τη νομή της εξουσίας, ενώ ταυτόχρονα καλείται σε σύντομο, πυκνό πολιτικό χρόνο να διατυπώσει σχέδιο, πρόγραμμα και οδικό χάρτη εξόδου από τα αδιέξοδα που προκάλεσε η χειραγώγηση της αγανάκτησης και το εμπόριο της ελπίδας από τους πρώτη φορά δήθεν αριστερούς.
Οι εντολή των δημοκρατών πολιτών σε όλη την Ελλάδα, που προσήλθαν και έδωσαν πνοή και περιεχόμενο σε αυτό το ξεκίνημα, δεν αφορούσε την εξόφληση παλαιών, φθαρμένων, διαμαρτυρημένων γραμματίων, αλλά ήταν προτροπή για φυγή προς το μέλλον, με αξίες και όνειρα. Άλλωστε κάθε ηγετική ομάδα, πάντα θα χρωστά πολλά σε πολλούς, οι πολλοί όμως που με ανιδιοτέλεια απάντησαν στην πρόσκληση, δεν οφείλουν σε κανέναν και λογοδοτούν μόνο στη συνείδησή και τους δικούς τους ανθρώπους, με τους οποίους μοιράζονται καθημερινά τον αγώνα μιας καλύτερης τύχης. Οι κομματικές συναλλαγματικές, δεν τους ενδιαφέρουν, δεν τους αγγίζουν και δεν είναι δικά τους βάρη.
Ο ελληνικός τρίτος δρόμος των «Νέων Εργατικών» δεν έχει ανάγκη από οφίτσια και κομματικούς διορισμούς σε θέσεις χωρίς σημασία, δεν αντέχει να βιώσει τη διχόνοια που προκαλεί η υποβάθμιση και αγνόηση των ιδανικών που προέταξαν χιλιάδες πολίτες, προσερχόμενοι σε μια ανοιχτή εσωκομματική εκλογική διαδικασία.
Την ανανέωση σε πρόσωπα, ιδέες, προτάσεις, απόψεις και τρόπο σκέψης, δεν θα φρενάρουν τακτικισμοί και τερτίπια επιχειρούμενης πολιτικής απομόνωσης, καθώς αποτελούν αίτημα της εποχής και των ανθρώπων και αργά η γρήγορα, θα κατακλύσουν με το ζωογόνο φρέσκο αέρα τους τον πολιτικό χώρο της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας. Η αξιοποίηση αυτής της ορμής, μπορεί να γίνει τώρα με άνοιγμα στον κοινωνικό ιστό ή μπορεί πρόσκαιρα να καταπνιγεί χάριν του μικροκομματικού συμφέροντος και της ασήμαντης κομματικής καρέκλας, δεν μπορεί όμως κανείς να τη σταματήσει καθώς έχει ήδη ξεκινήσει.
Χρειάζονται λοιπόν συνιδρυτές, συν-διαμορφωτές οραμάτων και συνοδοιπόροι της πορείας προς το αύριο και αυτοί βρίσκονται πέρα και πάνω από έδρες και προσωπικούς ευσεβείς πόθους.
Στο επικείμενο συνέδριο του Μαρτίου, πρέπει οι αίθουσες να πλημμυρίσουν από χιλιάδες εκλεγμένους συνέδρους απ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που θα δώσουν νόημα σε αυτή την προσπάθεια, πρέπει να μικρύνουν οι «κάστες» των αιώνιων «επώνυμων» πρωτοκλασάτων και να γιγαντωθούν οι παρέες των «αγνώστων» απλών ανθρώπων που θα συναντηθούν -κάποιοι, γιατί όχι οι περισσότεροι ίσως για πρώτη φορά, κάτω από ένα κοινό σκοπό, να δημιουργήσουν την καινούργια μεγάλη προοδευτική παράταξη που έχει ανάγκη η πατρίδα μας, μέσα από ένα εποικοδομητικό διάλογο με πολλές διαφορετικές γνώμες και λίγους χειροκροτητές.
Η μεγαθυμία ενός ηγέτη, δεν είναι δείγμα ευγένειας και αβρότητας που άλλωστε δεν του ζητήθηκε, είναι προσόν διορατικότητας και στρατηγικής, είναι ευθύνη ενότητας, είναι γνώρισμα ευφυΐας και απόθεμα θάρρους και προσδιορίζει στο μέγιστο βαθμό την ομοψυχία μιας παράταξης, που φιλοδοξεί να είναι πρωτίστως χρήσιμη για τον τόπο και να πρωταγωνιστήσει στο παρόν και το μέλλον του. Ειδάλλως οι εξελίξεις ξεπερνούν γρήγορα τα μικρά, τα φαιδρά και τετριμμένα και μαζί αφήνουν στην άκρη εκείνους που δεν άρθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, είτε γιατί δεν ήθελαν, είτε γιατί δεν μπορούσαν, είτε γιατί ξέχασαν πως είναι εφήμεροι και ποτέ παντοτινοί.
Η μεγάλη αρετή, ακολουθεί εκείνους που ξεκινώντας μέσα από πολιτικούς οργανισμούς, κατάφεραν να ξεπεράσουν τα όρια τα δικά τους και τα παραταξιακά, μεγεθύνοντας το έρεισμα και την απήχηση των ιδεών τους πέρα από τα κομματικά τείχη και δημιουργώντας τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις της κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής.
Στο τέλος της ημέρας οι αυλοκόλακες λουφάζουν και η αίθουσα του «θρόνου» μένει αδειανή. Ο καιρός θα δείξει και θα μετρήσει αυτούς που ξέρουν να αφουγκράζονται και να αξιοποιούν τα μηνύματα της κοινωνίας των πολιτών, γιατί είναι κομμάτι της και εκείνους που δέσμιοι εμμονών και προκαταλήψεων δεν την άκουσαν ποτέ, γιατί ποτέ δεν ήταν μέλη της, παρά μόνο παρατηρητές.
