Ροή
Δεν έκαμε επαναστάσεις και διαδηλώσεις, άλλωστε όσες από δαύτες ήταν να γίνουν στη χώρα μας στα χρόνια της μεταπολίτευσης και τις δεκαετίες που ακολούθησαν, αλλά και στον κόσμο όλο, γινήκανε από τα «μωρά» της δημογραφικής έκρηξης που ακολούθησε μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, τη γενιά των Baby Boomers, όπως είναι γνωστή, που κυριάρχησε και κυριαρχεί στο πολιτικό προσκήνιο και το δημόσιο βίο μέχρι σήμερα.
Η γενιά Χ και όσοι ανήκουν σ’ αυτή, δηλαδή όσοι γεννήθηκαν από το 1965 μέχρι το 1980, ενηλικιώθηκε τα χρόνια της οικονομικής άνθησης, τη δεκαετία του ‘90. Πέρασε την εφηβεία της, με τα προβλήματα που κάθε γενιά κουβαλάει, σε μια περίοδο πολιτικής σταθερότητας, με τη δημοκρατία εδραιωμένη και τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές να έχουν σχεδόν ολοκληρωθεί. Δεν πήρε μέρος λοιπόν μήτε σε μεγάλους κοινωνικούς αγώνες, ούτε σε πορείες και συγκρούσεις.
Η εποχή της, όταν ενήλικη πλέον κλήθηκε να δημιουργήσει, ήταν της οικονομικής ευφορίας και κοινωνικής ραστώνης που είχε επιφέρει η ανάπτυξη, η παροχολογία και η άνοδος του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων από τη μεταπολίτευση και δώθε. Προφανώς και υπήρχαν προβλήματα και δεν ήταν όλα ανθηρά. Υπήρχε φτώχεια και μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, όπως διαχρονικά υπάρχουν και σήμερα περισσότερο οξυμένες από ποτέ. Όμως ο γενικός κανόνας και η επικρατούσα πανηγυρική περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ήταν ικανή να καταπνίξει κάθε διαφορετική φωνή, όταν υψώνονταν για να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα, περιορίζοντας την στη σφαίρα του γραφικού, καθώς ζούσαμε σε μια περίοδο επίπλαστης ευδαιμονίας, ανάπτυξης και κοινωνικής ειρήνης, έχοντας αφήσει πίσω τα δύσκολα, «πέτρινα» χρόνια. Η εικόνα αυτή ως ένα σημείο ήταν δικαιολογημένη, καθώς η χώρα είχε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, χαμηλή ανεργία και συνεχώς αυξανόμενο ΑΕΠ. Οι όποιες παραφωνίες και αστοχίες υπήρχαν σε εκείνο το παραγωγικό μοντέλο και ήταν σοβαρές, δεν ήταν ικανές να αλλάξουν το αισιόδοξο κλίμα και να επιβάλουν τον σκεπτικισμό, για την εκπόνηση ενός εναλλακτικού σχεδίου, σε περίπτωση που θα έρχονταν χρόνοι δίσεκτοι και μήνες οργισμένοι.
Το διαβατήριο της γενιάς Χ, ήταν και παραμένει φτωχό σε επαναστατικές σφραγίδες και αδειανό, από διαπιστευτήρια «μεγάλων» αγώνων. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους, που πολλοί έσπευσαν να τη χαρακτηρίσουν χαμένη γενιά, η οποία απλά παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα, αμέτοχη και ίσως βολεμένη. Θα δικαιώνονταν, αν η περίοδος των παχιών αγελάδων συνέχιζε την αδιασάλευτη πορεία της, γιατί μήτε μεγάλες ιδεολογικές διαφωνίες και καυγάδες είχε να επιδείξει, ούτε ένσημα αμφισβήτησης να παρουσιάσει. Το αντίθετο, έμοιαζε με μια γενιά, που τα βρήκε όλα έτοιμα, που γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ιδανικές συνθήκες σε σχέση πάντα με άλλες, που βίωσαν με το πρώτο κλάμα τις μεγάλες αντιξοότητες και τα ταραγμένα χρόνια του πολιτικού συστήματος και χρειάστηκε να παλέψουν, για αυτά που σήμερα φαντάζουν αυτονόητα, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την ασφάλεια την ισότητα και τόσα αλλά που κατακτήθηκαν με κόπο και θυσίες.
Αρκετοί ήταν λοιπόν εκείνοι, που έχοντας στην πλάτη «μεγάλες» διαδρομές και «αγωνιστικά» παράσημα, έσπευσαν να προεξοφλήσουν την αδράνεια και την νωθρή παρουσία της στο δημόσιο βίο.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι διαφορετική και η αλήθεια, είναι ότι μια ολόκληρη γενιά συμπολιτών μας, ζούσε στη σκιά του «success story» που οικοδομήθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ασφυκτιώντας κάτω από το βάρος του «αλάθητου» που είχαν οι δημιουργοί του. Όσο κι αν προσπαθούσε να αποθεώσει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις και να υψώσει φωνή για τις στρεβλές νοοτροπίες που παράλληλα διαιωνίζονταν, δεν ήταν δυνατόν να ακουστεί μέσα στο γενικό κλίμα χαράς και πανηγυρισμού που επικρατούσε. Άλλωστε, ποιος είχε δικαίωμα, όταν όλοι διασκέδαζαν χαρούμενοι σε ένα λαϊκό πάρτι που δεν είχε προηγούμενο, να κάθετε σκεφτικός σε μια γωνιά, αμέτοχος και κατηφής, χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηριστεί απροσάρμοστος και αιρετικός;
Το life style της εποχής πολύ πιο δυνατό από τη δική τους φωνή, ευλογούσε και καθιέρωνε ως τρόπο ζωής κάθε λογής παθογένεια, που αργότερα πληρώσαμε ακριβά.
Νομιμοποιούσε την οικογενειοκρατία και τον νεποτισμό, παράλληλα με τις ευκαιρίες που έδινε στα παιδιά του λαού για κοινωνική ανέλιξη και καταξίωση, εδραίωνε την πελατοκρατία και τον κομματισμό, παράλληλα με την ελεύθερη σκέψη και έκφραση, επικροτούσε την αναξιοκρατία και το ρουσφέτι, παράλληλα με την ίδρυση του ΑΣΕΠ και των κανόνων για αξιοκρατία, ίδιες και ίσες ευκαιρίες. Προωθούσε τη διαφάνεια και τη διαύγεια, κλείνοντας τα μάτια στη διαφθορά και τη φαυλότητα, που παράλληλα λειτουργούσαν. Έκανε τομές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία, ενώ παράλληλα ανεχόταν τον άρρωστο συνδικαλισμό της καμαρίλας, που είχε μάθει μόνο σε παροχές και σπατάλη. Έμοιαζαν όλα αυτά σαν δυο κόσμοι παράλληλοι, που όμως επικοινωνούσαν στο ίδιο επίπεδο, στην ίδια καθημερινότητα.
Ένα τέτοιο κοινωνικό σύστημα, πολύ εύκολα μπορεί να περιθωριοποιήσει τη διαφορετική φωνή και να την διαπομπεύσει, επειδή αποκλίνει και καταγγέλλει την «κανονικότητα» που κανείς δεν έβλεπε ως ανωμαλία και όσοι την έβλεπαν δεν μιλούσαν κι αν προσπαθούσαν να αρθρώσουν λόγο σωφροσύνης και σύνεσης, λίγο ακουγόντουσαν.
Κάπως έτσι τα χρόνια κύλησαν και ήρθε η κρίση, η περιδίνηση και η «χρεωκοπία» και η γενιά Χ, έπαψε να είναι χαμένη γενιά και έγινε η γενιά της κρίσης, γιατί σε αυτήν έλαχε ο κλήρος να βιώσει στην πιο δημιουργική στιγμή της ζωής της, μια από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που έχει περάσει ποτέ η χώρα. Μετά το πρώτο σοκ από τη συμφορά που μας βρήκε «ξαφνικά» και «απροσδόκητα», σαν κεραυνός εν αιθρία, άρχισε να ακούγεται η δική της φωνή, η ιαχή του δικού της αγώνα, για να μείνει η χώρα όρθια, για να μπορέσουν να επιβιώσουν, να κρατήσουν ψηλά την περηφάνια, το φιλότιμο και τις αξίες μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Η κρίση σάρωσε ψεύτικους πύργους και χρεωμένα παλάτια, έσβησε μέσα σε λίγο καιρό την ουτοπία μέσα στην οποία μάθαμε να ζούμε με περισσότερα δανεικά, περιττά και άχρηστα για να τρέφουμε ανώφελες ματαιοδοξίες και έθεσε στο επίκεντρο το ουσιαστικό διακύβευμα για το μέλλον αυτού του τόπου, πως πρέπει να μάθουμε από τα λάθη, να κρατήσουμε τα σωστά και τα θετικά του παρελθόντος και να καταργήσουμε τις στρεβλώσεις που κουβαλάμε εδώ και δυο αιώνες, γιατί είναι ανάγκη να υπάρξουμε, τόσο εμείς όσο και οι επόμενες γενιές, γιατί είναι ανάγκη η χώρα να αποκτήσει και πάλι το αφήγημα της αισιοδοξίας και της προοπτικής που της αξίζει.
Ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης είναι ένας από τους πολλούς εκπροσώπους αυτής της γενιάς Χ και είναι ο «άγνωστος» που χωρίς δαχτυλίδια διαδοχής και χωρίς τίτλους, οικόσημα και περγαμηνές πολιτικών οίκων, αλλά με εφόδιο τη γνώση, την εμπειρία και την τόλμη, αξιώνει ως ένας από εμάς, μαζί με εμάς, να σηκώσει το βάρος της επόμενης μέρας για το νέο φορέα της κεντροαριστεράς και για μια νέα προοπτική για τον τόπο. Ένας μεταξύ πολλών, ίσος μεταξύ ίσων, δεν ζητά να διαμορφώσει τις εξελίξεις, φιλοδοξεί να συμμετέχει στο κοινό όραμα που θα συνδιαμορφώσουν όλοι μαζί οι συνάνθρωποί μας. Οι εποχές των «χαρισματικών» και των «αλάνθαστων» που μας χρεοκόπησαν, πέρασαν ανεπιστρεπτί και αν κάτι πρόσφερε ως δίδαγμα η οικονομική και κοινωνική καταιγίδα που μας χτύπησε ως χώρα και ως έθνος, είναι πως από δω και πέρα, η πολιτική και οι πολιτικοί, θα κρίνονται από τη λογοδοσία και από αυτά που μπορούν να πράξουν για το κοινό συμφέρον και όχι από αυτά που μπορούν να γίνουν οι ίδιοι στις προσωπικές τους διαδρομές, χρησιμοποιώντας την πολιτική ως μέσο κοινωνικής καταξίωσης που όμως κανένα όφελος δεν έχει για τους πολίτες.
Ίσως είναι η ώρα η διαγενεακή αλληλεγγύη που όλοι επικαλούνται, αλλά λίγοι πιστεύουν πραγματικά, τώρα να γίνει πράξη. Έμπρακτα να αποδείξουμε, ότι δεν θέλουμε τις νέες και τους νέους, ως ντεκόρ που ομορφαίνει φθαρμένα πολιτικά κάδρα, υποτιμώντας την αξία τους, που είναι μοναδική και πολύτιμη. Να περάσουμε σε μια επόμενη περίοδο, δίνοντας την ευκαιρία στη γενιά της κρίσης που βιώνει όσο κανείς άλλος τις συνέπειες της, να δοκιμάσει τις δυνάμεις της και να βγει μπροστά.
Αν η μεταβλητή Χ σε αυτή τη δύσκολη εξίσωση για τον τόπο και τη δημοκρατική παράταξη, λάβει θετική τιμή, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, κάποια στιγμή να φτάσουμε στη λύση με θετικό αποτέλεσμα.
Ας δώσουμε χώρο και χρόνο στα παιδιά της γνώσης, της καθημερινής αγωνίας και βιοπάλης, αφήνοντας πίσω μας τις βαρονίες και τις οικογενειακές πολιτικές υποθέσεις και υποσχέσεις, που μας έφεραν και μας έφτασαν στο σημείο μηδέν.
Οι νέοι βρίσκουν τα πατήματά τους μέσα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια, για την οποία κανείς δεν τους προειδοποίησε ούτε τους προετοίμασε και είναι αυτοί που θα βγάλουν την πατρίδα στο ξέφωτο, σηκώνοντας το δυσανάλογο βάρος των ιστορικών στιγμών της εποχής τους, που δεν έχει λάβαρα και πανό, έχει όμως θέληση και πίστη ότι μπορούν να τα καταφέρουν, δημιουργώντας ξανά τις προϋποθέσεις, ώστε η κοινωνία των αξιών και των πολιτών να μεγαλουργήσει.
