Ροή
Τα Paradise Papers μοιάζουν με εξευγενισμένη εκδοχή των Panama Papers. Τα τελευταία αποκάλυπταν παράνομη φοροδιαφυγή και ξέπλυμα μαύρου χρήματος, ενώ τα πρώτα τεκμηριώνουν καθ’ όλα νόμιμη φοροαποφυγή.
Παρ’ όλ’ αυτά, τα Paradise Papers αυξάνουν τη λαϊκή αγανάκτηση με την οικονομική και επιχειρηματική ελίτ η οποία έχει κάθε δυνατότητα να αποφεύγει την καταβολή φόρων σε μια περίοδο κατά την οποία μεγαλώνει συνεχώς η φορολογική πίεση που ασκείται στα περισσότερα νοικοκυριά και στις μικρομεσαίες και πολύ μικρές επιχειρήσεις.
Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εμφανίζονται αποφασισμένοι να εντάξουν σε μια μαύρη λίστα φορολογικών παραδείσων όσα κράτη και κρατίδια δεν υιοθετήσουν κάποιους στοιχειώδεις κανόνες αυστηροποίησης του φορολογικού καθεστώτος τους και των σχετικών ελέγχων, αποκλείεται όμως να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα στη ρίζα του.
Η διαδικασία του Brexit έχει κάνει ακόμη πιο σκληρό τον φορολογικό ανταγωνισμό, πάντα προς τα κάτω σε ό,τι αφορά τους πολύ πλούσιους πολίτες, τα funds, τα ιδρύματα και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, που έχει αναπτυχθεί στην Ε.Ε. Οι Βρετανοί γνωρίζουν ότι εάν δεν πάρουν την συμφωνία που επιθυμούν για το Brexit, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, δηλαδή το City του Λονδίνου, θα πρέπει να αντεπιτεθούν δίνοντας νέα φορολογικά προνόμια για να στηρίξουν τη διεθνή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας τους. Επιπλέον, πολύ δύσκολα θα δεχτούν την αυστηροποίηση των κανόνων σε φορολογικούς παράδεισους, από τα νησιά στα στενά της Μάγχης μέχρι την Καραϊβική, που είναι υπό βρετανική επιρροή ή έλεγχο.
Άλλωστε ο τρόπος που χειρίζεται η Ιρλανδία τις ειδικές συμφωνίες με τις πολυεθνικές, η Ολλανδία ή το Λουξεμβούργο τα funds και τους μεγάλους επενδυτές, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας για την υιοθέτηση ευρωπαϊκών κανόνων σε ό,τι αφορά τους φορολογικούς παραδείσους εντός ή εκτός Ε.Ε. και το διαρκές φορολογικό dumping για τα πολύ μεγάλα εισοδήματα και τα πολύ μεγάλα συμφέροντα.
Εκτός από τον φορολογικό ανταγωνισμό εντός της Ε.Ε. υπάρχει και ο ανταγωνισμός σε παγκόσμιο επίπεδο, ο οποίος οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις. Εάν για παράδειγμα κάνει η Ε.Ε. την υπέρβαση και επιβάλει στο εσωτερικό της ένα αυστηρό φορολογικό καθεστώς θα υπάρξει μαζική φυγή κεφαλαίων προς την Ελβετία, το Ηνωμένο Βασίλειο εν όψει Brexit, τις ΗΠΑ, τη Σιγκαπούρη ή άλλα μέρη του κόσμου. Οι περισσότεροι ειδικοί υποστηρίζουν ότι εάν υπάρξουν λύσεις θα πρέπει να υιοθετηθούν σε επίπεδο ΟΟΣΑ ώστε να καλύπτουν τις περισσότερες οικονομικά ισχυρές χώρες και να υπάρχει έτσι δυνατότητα επιβολής σχετικής φορολογικής πειθαρχίας στις υπόλοιπες. Διαφορετικά, ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες που δεν θα ακολουθηθούν από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ιαπωνία και άλλους, θα μοιάζουν με άλμα στο οικονομικό κενό.
Τα φορολογικά σκάνδαλα του Λουξεμβούργου, τα Panama Papersκαι τα Paradise Papers οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα και για τη φορολογική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα. Πρέπει πρώτα να γίνουμε φορολογικά ανταγωνιστικοί στο πλαίσιο της Ε.Ε. για να διεκδικήσουμε επιτέλους τις αναγκαίες καταθέσεις και τα κεφάλαια που θα χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη της οικονομίας μας και στη συνέχεια να επιχειρήσουμε μαζί με τους άλλους Ευρωπαίους την αυστηροποίηση των κανόνων στο πλαίσιο του ΟΟΣΑ και σε συνεννόηση με τις άλλες δυτικές οικονομικές δυνάμεις.
Προς το παρόν κάνουμε οικονομικό χαρακίρι με τη φορολογική πολιτική που ακολουθούμε, περιοριζόμενοι στην καταγγελία μιας διεθνούς φορολογικής τάξης πραγμάτων, την εξέλιξη της οποίας δεν μπορούμε σε αυτή τη φάση να επηρεάσουμε.
