Ροή
Από την συνολική κακοποίηση εννοιών και όρων κατά τη χρήση τους στην πολιτική ζωή, δεν έχει ξεφύγει ούτε η έννοια της συναίνεσης. Κομματικές σκοπιμότητες - και αμηχανίες - ανασύρουν τον όρο όποτε χρειάζεται να αξιοποιηθεί ελλείψει άλλης πειστικής πολιτικής πρότασης.
Ο πρωθυπουργός της χώρας και το κόμμα του έχουν πετύχει, για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής τους την απόλυτη συναίνεση με το ακροδεξιό κόμμα του κ. Καμμένου. Η αρμονική διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι ο συνεταιρισμός αυτός δεν είναι καθόλου "παρά φύσιν" και ότι ο λαϊκισμός όχι μόνο διαπερνάει ιδεοληψίες αλλά δημιουργεί και καινούργιες.
Η τελευταία πρόταση του Τσίπρα προς την Γεννηματά που διατυπώθηκε σε συνέντευξη του πρωθυπουργού σε νεοεκδοθείσα εφημερίδα που προωθεί την ιδέα της σύγκλισης ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, δεν οφείλεται σε κάποια αλλαγή πλεύσης του πρωθυπουργού. Αντιλαμβάνεται απλά ότι τα περιθώρια πολιτικής κάλυψης του θρασύτατου και αλλοπρόσαλλου υπουργού Άμυνας, μέσα στο κόμμα του, στενεύουν διαρκώς και κυρίως, ότι η κοινοβουλευτική επιβίωση των ΑΝΕΛ δεν είναι εξασφαλισμένη, γεγονός που τον ωθεί από τώρα σε αναζήτηση νέων συμμαχιών για την εποχή της απλής αναλογικής την οποία και προσμένει.
Στα όσα η πλευρά Τσίπρα διατυπώνει, η άλλη πλευρά διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι οι απαντήσεις της - "θα ηττηθείς, Αλέξη"- δεν αφήνουν οποιαδήποτε περιθώρια παρερμηνειών. Υπάρχουν ωστόσο αρκετά ανοιχτά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από την πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Το ζητούμενο δεν είναι αν θα ηττηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στις ερχόμενες εκλογές. Η πολιτική αγορά έχει ήδη προεξοφλήσει τη συντριβή του. Το ζητούμενο είναι αν το ΠΑΣΟΚ είναι διατεθειμένο να συμπράξει στη συνέχεια με τον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ λέει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο στο πλαίσιο μιας οικουμενικής κυβέρνησης, ιδέα την οποία προωθεί. Τι άλλο από αμηχανία όμως φανερώνει μια πρόταση που έχουν εκ των προτέρων απορρίψει οι δύο κύριες εκλογικά πολιτικές δυνάμεις στις οποίες απευθύνεται; Μήπως θέλει να βγει από τη δύσκολη θέση της αποκάλυψης της πολιτικής της επιλογής;
Κι έπειτα, σε τι θα διαφέρει ο "ηττημένος" ΣΥΡΙΖΑ από τον σημερινό; Στο ότι θα επιλέξει να συνεργαστεί με την ΔΗΣΥ αντί για τους ΑΝΕΛ; Αν είναι σωστές - και είναι φυσικά - οι καταγγελίες για τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, πώς μπορεί να ζητάει μετεκλογική συναίνεση με τον λαϊκισμό; Πώς μπορεί να διανοείται να ζητάει συναίνεση με τους κήρυκες του νέου διχαστικού δόγματος "ή εμείς ή αυτοί"; Εκτός αν κάποιοι θεωρούν ότι μπορεί να γίνει συναίνεση στη βάση του ολέθριου διαπραγματευτικού τσαμπουκά με τους δανειστές ή της μονιμοποίησης των συμβασιούχων των Δήμων ή της επίβλεψης του εκπαιδευτικού συστήματος από την Εκκλησία κλπ.
Η Ελλάδα έχει σίγουρα ανάγκη από μεγάλες και ουσιαστικές συναινέσεις για να ξεπεράσει την κρίση και να μπει στο δρόμο της ανάπτυξης. Τέτοιες συναινέσεις θα έπρεπε να έχουν επιτευχθεί από καιρό, πρώτα απ' όλα στον τρόπο διαχείρισης για το κρίσιμο θέμα του χρέους προς τους δανειστές, αλλά και στο ζήτημα της παιδείας ή και σε άλλα μεγάλα εθνικά ζητήματα. Δεν επετεύχθη, δεν επιχειρήθηκε κατ' ουσία ούτε καν σ' αυτά. Οι κομματικές σκοπιμότητες και η δίψα για την εξουσία επέβαλαν τη λογική του "πάμε να τους τελειώσουμε" ή το "μόνη λύση οι εκλογές τώρα".
Όταν η συναίνεση δεν έχει σαν μοναδικό της γνώμονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας, δεν είναι χρήσιμη.
