Ροή
Στο καθυστερημένο κλείσιμο της πολύφερνης αξιολόγησης, η κυβέρνηση πανηγυρίζοντας επικοινωνιακά, ως γνωρίζει άριστα να πράττει, παρουσιάζει τα από έτους συμφωνηθέντα, ως το deal της δεκαετίας με τους δανειστές.
Λανσάρει ως επιτυχία τη λήψη της χρηματοδοτικής δόσης της εξαρτώμενης και καθημαγμένης ελληνικής οικονομίας σε μια προσφιλή της προσπάθεια, να κάνει και πάλι το μαύρο άσπρο, διαλαλώντας την ανύπαρκτη πραμάτεια μιας αέναης και δήθεν διαπραγμάτευσης, με όρους και πρακτικές φτηνού πολιτευτή, καθόλα προβλέψιμου και ξύλινου της δεκαετίας του ‘80.
Το θετικό αυτής της καθυστερημένης συμφωνίας, είναι ότι δεν θα ζήσει ξανά η χώρα, έργα και ημέρες του θέρους του 2015, τότε που δεν πήγε μόνο η οικονομία και η κοινωνία στο απόσπασμα της χρεωκοπίας, λόγω του ναρκισσισμού, της αλαζονείας και των αυταπατών των κυβερνόντων, αλλά δολοφονήθηκε η εμπιστοσύνη, η τιμή και η υπόληψη, η ευθύνη και η υπευθυνότητα ενός κράτους μέλους της ΕΕ, μόνο και μόνο για να κάνουν κάποιοι το κομμάτι τους και να οικοδομήσουν την μίζερη πολιτική τους καριέρα, πάνω στα ερείπια του λαϊκισμού και της δημαγωγίας , με τον μόνο τρόπο που μια παρέα άεργων και γραφικών τύπων γνωρίζει, το εμπόριο της ψεύτικης ελπίδας, τη διαχείριση της αγωνίας και την εκμετάλλευση της απελπισίας.
Αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, θα πρέπει να παραδεχθούμε, ότι η σημερινή κυβέρνηση, δεν είναι αυτή που μας έβαλε στα μνημόνια και την κρίση, άλλωστε είναι εκείνη που τα πολέμησε προεκλογικά με λύσσα σε δρόμους και πλατείες, σε λαϊκά δικαστήρια και πλατείες, σηκώνοντας τη ροζ παντιέρα της αντιμνημονιακής επανάστασης ενάντια στο επαχθές και επονείδιστο χρέος.
Έκαμε όμως κάτι χειρότερο από το να καταστεί μετέπειτα μνημονιακή, ανέλαβε να εξελίξει τη θεωρίας περί αέναων μνημονίων,επιτροπείας και επιτήρησης της πατρίδας στο διηνεκές. Αλλιώς, πως μπορεί κανείς να κατανοήσει τη χαρά του πρωθυπουργού στην αναγγελία της εθνικής στατιστικής αρχής για φετινό πλεόνασμα 3,9%, τη στιγμή που ο ίδιος άνθρωπος χαρακτήριζε στο παρελθόν τη επίτευξη τέτοιων πλεονασμάτων, καταστροφή για τους δοκιμαζόμενους έλληνες που τόσο συμπονούσε; Πως μπορεί να εξηγήσει κάποιος την επιτυχία της συμφωνίας, για περίσσευμα 3,5% την επόμενη τριετία και 2% την ερχόμενη τριακονταπενταετία;
Οι χαρές και τα πανηγύρια συνεχίζονται, παρά το γεγονός, ότι η πραγματική αποτίμηση, είναι πως όλη η προσπάθεια, αναλώθηκε για να επιστρέψουμε στα συμφωνηθέντα του eurogroup του 2012, στα οποία και προφανώς δεν γυρίσαμε. Παρουσιάζεται ως λύση και θρίαμβος, η ρήτρα ανάπτυξης σε μια επιχειρηματικότητα που έχει μηδενίσει και στην οποία οι γνωρίζοντες στοιχειώδη οικονομικά,ομονοούν ότι η σύνδεση της εξυπηρέτησης του χρέους με τον ρυθμό ανάκαμψης, όταν κάποτε αυτός εκκινήσει, γιατί κάποτε θα εκκινήσει, ενέχει τον κίνδυνο αντί για ευεργέτημα, να καταστεί θηλιά στο λαιμό της ρημαγμένης ελληνικής οικονομίας και πραγματικότητας, που θα προσπαθεί να βγει από τα συντρίμμια δεκαετίας.
Τέτοια είναι η αμετροέπεια των κυβερνώντων, ώστε θυσίασαν και το τελευταίο κομμάτι από το δίχτυ κοινωνικής προστασίας μειώνοντας μισθούς, συντάξεις και το αφορολόγητο της πείνας, καταχωνιάζοντας στα υπόγεια της Κουμουνδούρου και της συνείδησης τους, το περιβόητο πρόγραμμα ψηφοθηρικής σκοπιμότητας της Θεσσαλονίκης, για να λάβουν ασφυκτικούς δείκτες πλεονασματικής δημοσιονομικής προσαρμογής για σαράντα χρόνια και μια δόση σε δόσεις, από την οποία το 90% θα εξυπηρετήσει οφειλές του δημοσίου προς δανειστές μέσα στον Ιούλιο. Όμως και έτσι να είναι , αρκεί που δεν θα φτάσουμε κοντά στηνπτώχευση και πάλι, μόνο που για να έρθει η περιβόητη ανάπτυξη και η έξοδος στις αγορές, πρέπει να διαμορφωθεί κλίμα εμπιστοσύνης και πιστωτικής σταθερότητας, παράμετροι δύσκολες, για μια κυβέρνηση που έχει εκπαιδευτεί στην δημιουργία μικροπολιτικών σεναρίων για εσωτερική κατανάλωση και έχει μάθε να στήνει τεχνίτες εντάσεις με τεράστιο κόστος για τους πολίτες, προκειμένου να παρουσιάσει τον εαυτό της, ως μέγα διαπραγματευτή και νικητή του τίποτα.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι με αυτά τα τερτίπια, οι εταίροι μας,‘’διασκεδάζουν’’ πλέον και αυτό φαίνεται από τη στάση τους, από την προσπάθεια της μυλωνούς, να συμπεριλάβει μάταια τον άνδρα της με τους πραματευτάδες. Από ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, καταντήσαμε η χλεύη της πολιτικής και κάποιων πολιτικών, που μπορεί να υπηρετούν ισχυρές χώρες, αλλά δεν είναι και ιδιαίτερα πολιτικά αναστήματα. Κι όμως κάποιος τους εκχώρησε αυτό το δικαίωμα, την αφορμή στη λοιδορία. Ποιος έδωσε τη δυνατότητα σε μια παρέα ασχέτων να διασύρουν ένα τόπο και έναν λαό με ιστορία και περηφάνια;
Το έδωσε η διαδικασία των εκλογών της ανύπαρκτης λογοδοσίας και σύγκρισης προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων με συνέπεια και επιπτώσεις. Έτσι ήταν πάντα εδώ που γεννήθηκε η δημοκρατία, τουλάχιστον τους τελευταίους δυο αιώνες που αποτελέσαμε ‘’κυρίαρχο’’ κράτος. Με μικρές φωτεινές εξαιρέσεις χαρισματικών και υπεύθυνων ανθρώπων, που προσπάθησαν να αλλάξουν αυτές τις παγιωμένες στρεβλές νοοτροπίες και το μίγμα αισθητικής και αρχών της πολιτικής.
Ενώ λοιπόν το έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας συνεχίζεται σε επίπεδο ποιότητας ζωής, αξιοκρατίας, διαφάνειας και δημοκρατίας, τα πλεονάσματα της αμετροέπειας του πρωθυπουργού θα αυξάνονται. Με τον ίδιο αναλογικό τρόπο και με την ένοχη ανοχή της κοινωνίας και του μικρού Αλέξη με το σπασμένο χέρι,σε κάποιο προεκλογικό τηλεοσποτικό, νοσοκομειακό προθάλαμο, θα συνεχίσουν να εκτοξεύονται και τα αποθέματα της ‘’ροζ’’αλαζονείας του κυβερνητικού του εταίρου, που εκφράζονται με τιτιβίσματα για σόκιν, κακόγουστους μοριοστιγματισμένους λαιμοδέτες, εν είδει παιδαριωδών αλαλαγμών κερκίδας, που ενέχουν όμως τον αφελή φαλλοκρατικό κομπλεξισμό κατωτερότητας,του ‘’μπούλη’’ που παίρνει το αίμα του πίσω για τα πέτρινα χρόνια της πολιτικής ερήμου του παρελθόντος και για αυτά που έρχονται. Αδιαφορώντας επιδεικτικά, για τη θηλιά της απόγνωσης, που βοήθησε να περαστεί στο λαιμό της νέας γενιάς, η οποία αηδιασμένη, γυρίζει την πλάτη στη γενέθλια γη και στους προδότες - στρατευμένους, έμμισθους- βολεμένους ψευτο-δικαστές των λαϊκίστικων δικαστηρίων μιας δήθεν αγανακτισμένης πλατείας καρεκλοκενταύρων και σημερινών κρατικοδίαιτων σφουγγοκωλάριων. Μισεύει για να κυνηγήσει αλλού τα όνειρα της.
Τα όρια της ευπρέπειας θα παραμένουν ασαφή και δυσδιάκριτα, μέσα στη μέθη, την ευφορία και την έπαρση, που αναδύουν οι ευωδιές, από τους ανθισμένους κήπους της εξουσίας, που κανείς, απαρνιέται δύσκολα.
Οι κοινότητες των ανθρώπων χαμένες, να βολοδέρνουν στη βιοπάλη και την απόγνωση, προσπαθώντας να ξεχωρίσουν το ψέμα από την αλήθεια, την ευγένεια από την απρέπεια, τι μικροπρέπεια απ’ το περίσσευμα ήθους και οι αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης και της πολιτισμένης πολιτείας, στο γύψο μιας αδειανής εντατικής, που νοσηλεύεται εργολαβία εδώ και καιρό το φιλότιμο, πολλάκις κακοποιημένο και εγκαταλελειμμένο.
