Ροή
Πρόσφατα μία φίλη, η οποία έμεινε άνεργη αφού η βιομηχανία (ετοίμου ενδύματος) στην οποία εργαζόταν έβαλε λουκέτο, αναγκάστηκε να βγει ξανά στην αγορά προς εύρεση εργασίας.
Μετά από πολύωρο ψάξιμο, καθώς οι περισσότερες αγγελίες αναζητούσαν νέους-νέες κάτω των 25 ετών, βρήκε θέση γραμματέως σε μεγάλη εταιρεία που δραστηριοποιείται στον τομέα της πληροφορικής.
Το ραντεβού κλείστηκε και η ίδια -αν και δεν έτρεφε μεγάλες ελπίδες- παρουσιάστηκε στον υπεύθυνο. Aφού έμαθε ποια θα είναι τα καθήκοντα της, η συζήτηση έφτασε στο «καυτό θέμα» των αποδοχών.
Το πρώτο για εκείνη - αναμενόμενο - σοκ ήταν το ύψος του μισθού της. Τετρακόσια ευρώ για 10 ώρες εργασίας τουλάχιστον, μαζί και κάποια Σαββατοκύριακα.
Ασφάλιση; Τόλμησε να ρωτήσει η «αναιδής νέα», για να εισπράξει την αποστομωτική ερωτοαπάντηση: Θέλεις και ασφάλιση;
Όμως το τελειωτικό χτύπημα ήρθε όταν κατά την διάρκεια της συζήτησης έμαθε από τον υπεύθυνο ότι υπάρχουν κάποιες ταμειακές δυσχέρειες στην εταιρεία και η μισθοδοσία καθυστερεί τουλάχιστον ένα πεντάμηνο!
Η περίπτωση αυτή αποτελεί μία από τις δεκάδες που λαμβάνουν χώρα καθημερινά στην αγορά εργασίας, όπου οι χαμηλοί μισθοί, οι ανασφάλιστοι εργαζόμενοι αλλά και οι πολύμηνες καθυστερήσεις στην καταβολή των αποδοχών, αποτελούν σύνηθες φαινόμενο.
Και μπορεί το ασφαλιστικό και οι περικοπές ή μη των συντάξεων να μονοπωλούν την επικαιρότητα, κανείς όμως δεν δείχνει διάθεση να ασχοληθεί με την αγορά εργασίας από την οποία εξασφαλίζουν πόρους τα ασφαλιστικά ταμεία.
Αντίθετα πιστεύουν ότι αν αυξήσουν τις εργοδοτικές εισφορές για να μην κοπούν οι συντάξεις, το πρόβλημα θα λυθεί.
Και δεν αντιλαμβάνονται ότι αν αυξήσουν τις ασφαλιστικές εισφορές, θα υπάρξει νέο κύμα απολύσεων χωρίς να παραβλέψουμε και την «μαύρη εργασία», που θα φουντώσει ξανά.
Από τη στιγμή πάντως που βλέπουμε -ακόμη και σε μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις που προχώρησαν (βλ. Αστέρας Βουλιαγμένης)- τους εργαζόμενους να ανησυχούν αφού τους διαμηνύθηκε ότι μέχρι τον προσεχή Οκτώβριο θα έχουν δουλειά, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτή τη χώρα.
Όταν βλέπουμε σε μεγάλη επένδυση της Θεσσαλονίκης (Μεταλλεία Κασσάνδρας) το σύνολο των εργαζομένων να έχει βγει σε διαθεσιμότητα, σε άλλες επιχειρήσεις να υπογράφονται επιχειρησιακές συμβάσεις που προβλέπουν καταβολή αποδοχών ανά τρίμηνο και άλλες εταιρείες να συμψηφίζουν τις υπερωρίες των εργαζομένων τους με δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, τότε είναι οφθαλμοφανές ότι έχει χαθεί κάθε μέτρο και έλεγχος.
Αν υπολογίσουμε δε, ότι μέσα στο 2016 πάνω από 50.000 λουκέτα θα μπουν στην αγορά, τότε η εικόνα γίνεται εφιαλτική για χιλιάδες ανθρώπους που θα χάσουν την δουλειά τους, για το κράτος και τα ταμεία που θα χάσουν εκατομμύρια ευρώ από έσοδα και για την αγορά που για μια ακόμη χρονιά θα προσπαθήσει να μετρήσει τις πληγές της.
Υποσημείωση: Η φίλη τελικά δέχτηκε την θέση στην εταιρεία αφού όπως μας είπε, «από το τίποτα, είναι καλύτερο το κάτι... ακόμη και αν αυτό έρχεται με καθυστέρηση».
