Ροή
Και όμως, κάποιοι εξακολοθούν να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και να επιμένουν ότι μέσα από αυτή την αδιέξοδη κρίση μπορεί το πολιτικό σύστημα να βγει αλώβητο και να συνεχίσει τον ανέμελο δικομματικό του δρόμο σα να μην έγινε τίποτα. Το δίλημμα Αριστερά - Δεξιά μοιάζει να βολεύει τις ηγεσίες ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που ο λαϊκισμός σαρώνει τη χώρα, οι θεσμικές και οι άλλες μεγάλες μεταρρυθμίσεις έχουν βαλτώσει οδηγώντας σε αναπτυξιακή ασφυξία.
Τι κι αν η σημερινή αριστεροακροδεξιά συγκυβέρνηση δείχνει εδώ και δύο χρόνια την πραγματική θέση της διαχωριστικής γραμμής, τι κι αν πρωτοκλασσάτα στελέχη κι απο τις δύο πλευρές φροντίζουν, όπως έκανε χθες για παράδειγμα ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, να υπενθυμίζουν με συνέπεια ότι τα νέα όρια μεταξύ προόδου και συντήρησης είναι αυτά που χωρίζουν τους μεταρρυθμιστές από τους λαϊκιστές.
Και αν τα κόμματα που στοχεύουν στην διατήρηση ή στην κατάληψη της εξουσίας μπορούν να εξασφαλίζουν έστω και προς στιγμήν μια επίπλαστη ενότητα δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον πολύπαθο προοδευτικό χώρο που βλέπει τις ενωτικές ευκαιρίες των τελευταίων χρόνων να χάνονται αναξιοποίητες. Η αριθμητική συρρίκνωση και η απουσία καθαρής πολιτικής προοπτικής οδήγησε στην πολυδιάσπαση και την απογοήτευση ενώ τα προβλήματα των κομματικών σκοπιμοτήτων και των προσωπικών ανταγωνισμών έπαιξαν, όπως πάντα, αρνητικό ρόλο στις διαδοχικές αποτυχίες των σχετικών εγχειρημάτων.
Το καθοριστικό ωστόσο ζήτημα που εμφανίζεται ακόμα πιο έντονα στις μέρες μας, είναι η έλλειψη πολιτικής συμφωνίας, ως προϋπόθεση για την επιτυχία κάθε τέτοιας απόπειρας. Αντίθετα, η χρησιμοποίηση παραδοσιακών όρων που διεκδικούνται ακόμα κι από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως πχ κεντροαριστερά, χωρίς σαφή προσανατολισμό και συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο, δεν μπορούν να εκφράσουν τις απαιτήσεις της συγκυρίας για την ανάκαμψη της χώρας και την έξοδό της από την κρίση. Πολύ περισσότερο δεν μπορούν να τις εκφράσουν ουδέτεροι γεωγραφικοί όροι όπως "μεσαίος χώρος", "κέντρο" κλπ.
Η πολυπόθητη ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων και το εγχείρημα της δημιουργίας ενός νέου, ενιαίου φορέα, που έχει γίνει πλέον αποδεκτό από όλες τις δυναμεις του χώρου δεν είναι σε καμια περίπτωση θέμα διαδικαστικής συμφωνίας όπως γίνεται προσπάθεια να εμφανιστεί τελευταία. Η ενότητα, η απαίτηση να προχωρήσουμε "όλοι μαζί" δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια συναισθηματική έκκληση συμπόρευσης.
Στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, δεν χρειάζεται ένας νέος φορέας γενικά και αόριστα. Χρειάζεται ένας προοδευτικός φορέας ικανός να φράξει το δρόμο στο λαϊκίστικο τσουνάμι, κόβοντας κάθε δεσμό μαζί του και όντας αποφασισμένος να σηκώσει το πολιτικό κόστος των μεγάλων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που καθυστερούν συνειδητά κρατώντας τη χώρα καθηλωμένη. Ταυτόχρονα, χρειάζεται ένας προοδευτικός φορέας έτοιμος ν' αντιπαρατεθεί στην συντηρητική πολιτική που αποδεικνύεται καθημερινά ανέτοιμη να χαράξει μια διαφορετική πορεία, να γυρίσει νέα σελίδα στο μέλλον του τόπου.
Όσο η ανάγκη της ενότητας στη βάση μιας πολιτικής συμφωνίας των προοδευτικών δυνάμεων θα υποβαθμίζεται, θα αναβάλλεται ή θα παρακάμπτεται, τόσο η δημιουργία του ενιαίου φορέα θα αποδεικνύεται η χίμαιρα στην πορεία του προοδευτικού κινήματος.
