Ροή
Οι καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης αποτελούν το σημαντικότερο εμπόδιο στην πορεία ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Μετά από μια ακόμη άκαρπη συνεδρίαση του Eurogroup της περασμένης εβδομάδας, η αναζήτηση λύσης μετατίθεται πλέον για τις 20 Φεβρουαρίου. Και όσο η εκκρεμότητα συντηρείται, τα προβλήματα στην ελληνική οικονομία διογκώνονται. Ήδη, μετά την αποτυχία συμφωνίας στο Eurogroup έχουν αυξηθεί οι πιέσεις στα ελληνικά ομόλογα, οι τιμές των οποίων επέστρεψαν τις τελευταίες ημέρες στα επίπεδα του περασμένου Οκτωβρίου. Στην αγορά εξακολουθεί να επικρατεί κλίμα αβεβαιότητας, το οποίο αποτρέπει τη λήψη επενδυτικών αποφάσεων και καθυστερεί την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία, ενώ καθυστερεί η ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – εξέλιξη στην οποία στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό οι εκτιμήσεις για θετικό ρυθμό ανάπτυξης το 2017.
Σαφώς ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει οι διαπραγματεύσεις βαρύνει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και το ΔΝΤ, που όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο, δε συμφωνούν ούτε καν με το σημερινό πρόγραμμα που βρίσκεται σε ισχύ, πόσο μάλλον δε για το τι πρέπει να γίνει μετά το 2018.
Με δεδομένη την αρνητική αυτή κατάσταση στους κόλπους των δανειστών, η Ελλάδα καλείται να προτείνει μια συμβιβαστική λύση, που θα εμπεριέχει μια κοινά αποδεκτή πρόταση για τα πρωτογενή πλεονάσματα μετά το 2018. Η πρόταση αυτή ενδεχομένως να συνοδεύεται και από ορισμένα μέτρα, με στόχο να πεισθούν οι δανειστές ότι υπάρχουν δομικές αλλαγές στη δημοσιονομική μας πολιτική, που θα σταθεροποιήσουν σε βάθος χρόνου τους οικονομικούς δείκτες και δεν θα προκληθούν νέες μαύρες τρύπες.
Μια τέτοια πρόταση θα μπορούσε να είναι η δέσμευση για πρωτογενές πλεόνασμα στο 2,5% του ΑΕΠ μετά το 2018 και η υιοθέτηση μέτρων προς την κατεύθυνση της μείωσης των φορολογικών βαρών κατά 1% του ΑΕΠ στις επιχειρήσεις, που θα ενίσχυαν την παραγωγική διαδικασία στη χώρα μας, βάζοντας μπρος τη μηχανή της ανάπτυξης.
Πρωτίστως, βεβαίως, θα πρέπει να ξεκαθαριστεί, ιδιαίτερα από τους ευρωπαίους εταίρους, αν μπορούν «να συνυπάρξουν» με το ΔΝΤ και τις ακραίες απαιτήσεις του ή όπως συμβαίνει και σήμερα, να συνεχιστεί το ελληνικό πρόγραμμα, είτε χωρίς το ΔΝΤ που ούτως ή άλλως τα τελευταία χρόνια δε χρηματοδοτεί την Ελλάδα, είτε με την παραμονή του στο πρόγραμμα ως απλού συμβούλου ή παρατηρητή. Σε κάθε περίπτωση, είναι άμεση ανάγκη να γίνουν κινήσεις συμβιβασμού από όλες τις πλευρές, με σκοπό την υπέρβαση του σημερινού αδιεξόδου. Με δεδομένο ότι χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία εισέρχονται πλέον σε προεκλογική περίοδο, κάθε περαιτέρω καθυστέρηση δυσχεραίνει την προσπάθεια για εξεύρεση κοινά αποδεκτών λύσεων.
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
