Ροή
Οι ψηφοφόροι, από ότι φαίνεται σε δημοσκόπηση, αξιολογούν την Αλήθεια ως την πιο βασική απαίτησή τους προς τους πολιτικούς – τόσο στα κόμματα όσο και στους ανθρώπους. Και όμως από το 2009 ανταμείβουν αυτούς που περιφρονούν την αλήθεια. Επανειλημμένα το εκλογικό σώμα γύρισε την πλάτη του ακόμη και σε μικρές δόσεις αλήθειας και επέλεξε μεγάλες δόσεις παραπλάνησης – ή (για να είμαστε λιγότερο ευγενείς) χονδροειδή ή και εσκεμμένα ψέματα. Η προτίμηση αυτή ήταν διαχρονική και διακομματική:
Το 2009 επικράτησε το “λεφτά υπάρχουν” και εξελέγη το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου. Τα ψήγματα αλήθειας που προσέφερε η απερχόμενη κυβέρνηση Καραμανλή δεν ανέκοψαν την συντριβή της.
Το 2012 οι υποσχέσεις και μεγαλοστομίες των δύο αντιμνημονιακών Ζαππείων του Α.Σαμαρά εξασφάλισαν την πρωθυπουργία. Οι προφάσεις ρεαλισμού της άλλης πλευράς αγνοήθηκαν.
Το 2015 το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του Α. Τσίπρα ήταν η “ελπίδα” που εκτόξευσε το κόμμα του 4% να γίνει κυβέρνηση. Απορρίφθηκαν ως ποταπές κινδυνολογίες οι προειδοποιήσεις των άλλων ότι η ελπίδα θα μας οδηγούσε όλους στα βράχια.
Έτσι, το Ελληνικό εκλογικό σώμα εναπόθεσε τις ελπίδες του σε “εναλλακτικές πραγματικότητες” πολύ πριν να εφευρεθεί ο όρος στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Για την ευπιστία του αυτή τιμωρήθηκε αυστηρά – και τιμωρείται ακόμη. Κάθε δόση “αλήθειας” εισήγαγε ένα νέο Μνημόνιο και κάθε νέο Μνημόνιο έσκαβε τον λάκκο όλο βαθύτερα.
Τώρα, που ετοιμαζόμαστε για την τέταρτη δόση εναλλακτικής πραγματικότητας και που καραδοκεί και το τέταρτο μνημόνιο, η Αλήθεια επισημοποιείται και θεσμικά: η “Ομάδα Αλήθειας” κοσμεί τους νέους επίμονους διεκδικητές της εξουσίας. Η “Αλήθεια” για μια ακόμη φορά διεκδικεί την ψήφο του ιδίου εκλογικού σώματος.
Θα είναι αυτή η νέα Αλήθεια απλώς μια εκδοχή των προηγούμενων – δηλαδή μια οφθαλμαπάτη που κρύβει νέες περιπέτειες; Η μήπως αυτή την φορά καταφέρουμε να γυρίσουμε σελίδα;
Ας αρχίσουμε από τα τέσσερα πράγματα που ξέρουμε σίγουρα – την πραγματική, μη εναλλακτική, πραγματικότητα: Πρώτον, κανείς στην Ευρώπη δεν θέλει να συζητά για νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα. Θεωρούν ότι υπάρχει Μνημόνιο και δεν υπάρχει λόγος αλλαγής του. Δεύτερον, για να γίνουν διαθέσιμα τα κονδύλια της ανάπτυξης απαιτείται να κλείσει η αξιολόγηση μέσα στις επόμενες λίγες εβδομάδες. Τρίτον, για να κλείσει η αξιολόγηση απαιτούνται συγκεκριμένες δεσμεύσεις, μερικές για τώρα, και άλλες για μετά το 2018. Τέταρτον, οι οικονομικές εξελίξεις αυτές συμβαδίζουν με νέες απειλές σε θέματα εξωτερικής πολιτικής – στην Ευρώπη, στη γειτονιά μας, στον κόσμο.
Τα τέσσερα αυτά δεδομένα συνθέτουν την πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπιστεί όποιος και να είναι ο ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου - σε λίγες εβδομάδες από σήμερα. Πρέπει να ξέρει “πού πάνε τα τέσσερα” – αυτά και όχι όσα τον/την βολεύουν. Το να αποφύγει να τοποθετηθεί σε αυτήν την Αλήθεια, ενόψει κάποιας πιο ελκυστικής εναλλακτικής Αλήθειας, διακινδυνεύει επιτάχυνση της περιδίνησης που άρχισε το 2010.
Αυτό ισχύει για αυτούς που έχουν την εξουσία. Ισχύει εξίσου, για αυτούς που επιθυμούν να την αποκτήσουν. Ισχύει όμως και για όλους εμάς τους υπόλοιπους που παρατηρούμε τις εξελίξεις και θεωρούμε ότι, αφού δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς, είναι το ίδιο σαν να μην εξαρτάται καθόλου από εμάς.
Αν ένα θέμα θα έπρεπε να μαθαίναμε από τόσες “Αλήθειες” και “Πραγματικότητες”, είναι ότι “ιδιοκτήτες της χώρας” και των προγραμμάτων που εφαρμόζονται πάνω της, είμαστε όλοι μας. Και αν δεν νοιαστεί ο ίδιος ο ιδιοκτήτης, κανείς άλλος δεν θα κουνήσει το δαχτυλάκι του: ο λογαριασμός σε αυτόν θα έλθει. Οταν οι νομείς της εξουσίας επανειλημμένα προτιμούν την εναλλακτική πραγματικότητα, τότε η πραγματική πραγματικότητα απομένει σε εμάς - πολίτες και ψηφοφόρους, ιδιοκτήτες της χώρας.
