Ροή
Περνούν «στα ψιλά», αλλά δεν θα έπρεπε, γιατί απειλείται η ζωή μας. Είναι πράγματα που γίνονται με σκοπό διαφορετικό από τον δηλούμενο και αποτελέσματα αναμενόμενα, αλλά αποκρυπτόμενα. Είναι μία από τις χιλιάδες μικρές και μεγάλες «απάτες» που γίνονται «για το καλό μας», αλλά από αυτές που … σκοτώνουν. Μερικές περιπτώσεις, όπως του κ. Θ. Πλεύρη, γίνονται γνωστές. Σε άλλες, πολύ περισσότερες, συμπολίτες μας «πηγαίνουν … άκλαυτοι».
Είναι γνωστή πικρή αλήθεια πως «το Νοσοκομείο δεν είναι για αρρώστους». Ευρηματική φράση μας θυμίζει πως στο νοσοκομείο κυκλοφορούν μικρόβια, ενίοτε θανατηφόρα. Μικρόβια που δημιουργούνται, φυσιολογικά, αλλά ευνοούνται από έλλειψη καθαριότητας, όχι με τη συνήθη έννοια, του σπιτιού μας, αλλά με την επιστημονική έννοια. Αυτήν που λέει πως οι κανόνες καθαριότητας στο νοσοκομείο είναι πολύ διαφορετικοί από ότι στο σπίτι μας, το σχολείο, ή το χώρο δουλειάς.
Οι κανόνες αυτοί νομοθετούνται, διδάσκονται και το προσωπικό που τους εφαρμόζει είναι ιδιαίτερα πολύτιμοι ανθρώπινοι πόροι για ένα νοσοκομείο. Σε αυτούς τους καθαριστές και καθαρίστριες με τα «κόκκινα γάντια», εμπιστευόμαστε τη ζωή μας, και ας μην το ξέρουμε. Για αυτό το λόγο η εκπαίδευσή τους πρέπει να είναι διαρκής και επίμονη καθώς η επιστήμη αμύνεται απέναντι σε «ύπουλους» εχθρούς που φωλιάζουν στο νοσοκομειακό περιβάλλον, με νέα γνώση, και νέα όπλα κατά των μικροβίων.
Αυτοί οι, κανονικοί κατά τα άλλα άνθρωποι, μπορούν να είναι αδιάφοροι, αμελείς, ακόμη και ανεύθυνοι. Το μόνο εμπόδιο σε συμπεριφορά ανεκτή σε άλλες δημόσιες θέσεις, αλλά επικίνδυνη στο νοσοκομείο, είναι η πειθαρχία με ποινή απόλυσης. Στην Ελλάδα, τα ιδιωτικά Συνεργεία Καθαριότητας κέρδισαν θέση στα δημόσια νοσοκομεία ακριβώς για αυτό. Με το ελληνικό δημόσιο, η ατιμωρησία που κοστίζει ζωές είναι απαράδεκτη.
Οι άνθρωποι της καθαριότητας, όμως, τουλάχιστον οι Έλληνες, ψηφίζουν, κάτι που δεν περνάει απαρατήρητο σε ένα κόμμα που «ορκίζεται» στο Μεγάλο Κράτος. Και έτσι, τα Νοσοκομεία, γύρισαν στα γνωστά μονοπάτια προς τον κρατικό παράδεισο. Προσλήψεις, το όνειρο κάθε Κυβέρνησης στην Ελλάδα, ιδιαίτερα όταν αυτή αισθάνεται κάπως «ασταθής». Έτσι, ειδικά στα μεγάλα νοσοκομεία, αντιμετωπίζουμε δύο κινδύνους, θανάσιμους ο ένας για την οικονομία, ο άλλος για εμάς τους αρρώστους.
Το επιχείρημα γνωστό και εξοργιστικά ψευδές, το κόστος. Ο δημόσιος υπάλληλος «εργάζεται» 8ωρο σε αντίθεση με τον ιδιωτικό που εργαζόταν 6ωρο, με μικρότερη, όμως, αμοιβή. Οι μόνοι που πιστεύουν πως το 8ωρο ισχύει στο ελληνικό δημόσιο είναι οι ιδεοληπτικοί «ψεύτες» που τους διορίζουν. Σίγουρα δεν το πιστεύουν οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους. Είναι, όμως, πολύ βολικό αν κάποιες ώρες το ωράριο καλύπτει και «δουλειά σε σπίτια γιατρών, ανώτερων διοικητικών, ή και ιδιωτών κοντά στο νοσοκομείο με μικρή πρόσθετη αμοιβή. Ελάτε τώρα……
Με πρόχειρους υπολογισμούς η επαναφορά σε καθεστώς δημοσιοϋπαλληλίας θα αυξήσει το κόστος του καθαρισμού κατά 20-30%. Ανεκτό για να «στηρίξει» μία Κυβέρνηση, θα σκεφτούν οι οπαδοί της. Δεν θα τους συνιστούσα, όμως, να αρρωστήσουν από εδώ και πέρα. Το κόστος σε ζωές θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Είπα και πριν πως η «καθαριότητα» στο νοσοκομείο είναι πολύ δύσκολο και συνεχώς εξελισσόμενη υπόθεση που διδάσκεται και επιβάλλεται. Έννοιες στις οποίες η ελληνική δημόσια διοίκηση δεν «ορκίζεται» αλλά απεχθάνεται, δυστυχώς. Και αν η έκδοση διαβατηρίου «αντέχει» τα χούγια της, στο νοσοκομειακό περιβάλλον γίνεται επικίνδυνη.
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
