La La Land

Αυτές τις μέρες, μια ταινία σπάει τα ταμεία σε όλο τον κόσμο. Είναι το La La Land του Damien Chazelle, το οποίο πραγματεύεται τον έρωτα ενός αποτυχημένου πιανίστα και θιασώτη της αυθεντικής τζαζ (RyanGosling) και μιας ανερχόμενης ηθοποιού, η οποία περνά 1000 οντισιόν και δουλεύει το πρωί σε ένα καφέ του Χόλιγουντ (Emma Stone).Το στόρι δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο: οι δυο τους ερωτεύονται, όταν αυτή τον ακούει να παίζει ένα κομμάτι σε ένα εστιατόριο, κάποια στιγμή αυτός, για να βγάλει τα χρήματα που χρειάζονται προκειμένου να φτιάξει το δικό του Jazz Bar, μπαίνει σε ένα ανερχόμενο συγκρότημα. Από την άλλη, η νεαρή ηθοποιός, μετά από πολλές απορρίψεις, καταφέρνει να πάρει κεντρικό ρόλο σε μια μεγάλη ταινία και πηγαίνει στο Παρίσι για γυρίσματα. Οι δυο τους χωρίζουν και, μετά από πέντε χρόνια, όλα είναι αλλιώς: αυτή είναι μια επιτυχημένη ηθοποιός, παντρεμένη και μητέρα ενός κοριτσιού. Ένα βράδυ, θα βγει με τον άντρα της για φαγητό και τυχαία θα μπει στο Jazz Bar του άλλοτε αγαπημένου της, το οποίο κάνει εγκαίνια. Αυτός από τη σκηνή θα τη δει, θα παίξει στο πιάνο το τραγούδι τους, μπροστά από τα μάτια μας θα περάσει το πώς θα ήταν η ζωή τους, αν δεν είχαν χωρίσει, αυτή στο τέλος του τραγουδιού θα σηκωθεί να φύγει, αλλά θα σταθεί, θα κοιταχτούν, θα χαμογελάσουν και οι δύο αδρά και η ηθοποιός θα φύγει.

Συνοπτικά: και οι δύο πραγμάτωσαν το όνειρό τους, αλλά χωριστά. Ο έρωτάς τους παρέμεινε ατελέσφορος.

Η σχέση της Ελλάδας με τους πιστωτές της, από την άλλη, μόνο χολιγουντιανή εσάνς δεν έχει. Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας κινείται για άλλη μια φορά. Είναι σαφές από τη μία πως η ασυμβατότητα στις θέσεις Βερολίνου-ΔΝΤ για το χρέος και τα πλεονάσματα από το 2018 και εντεύθεν δεν βοηθούν σε καμία περίπτωση την προώθηση της διαπραγμάτευσης. Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση δεν βοηθά ιδιαίτερα τον εαυτό της. Το κοινωνικό επίδομα στους συνταξιούχους δόθηκε ελαφρά τη καρδία και χάσαμε έναν μήνα με τη συζήτηση για το ξεπάγωμα των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος. Επίσης, τον Ιανουάριο δεν έχει γίνει καμία πρόοδος, γι’ αυτό και οι επικεφαλής των θεσμών δεν έχουν επιστρέψει στην Αθήνα. Αλλά, και να επέστρεφαν, από τη στιγμή που δεν έχουν διαφορετικό mandate π.χ. στα εργασιακά, η πρόοδος πάλι μικρή θα ήταν.

Όλα αυτά οδηγούν την κυβέρνηση στη γνωστή θέση: ο χρόνος πιέζει, οι δανειστές δεν βιάζονται ιδιαίτερα, και το Μαξίμου σύρεται σε δύσκολες πολιτικές αποφάσεις, όπως η μείωση του αφορολόγητου και ενδεχομένως και η αύξηση του μεσαίου συντελεστή του ΦΠΑ, προκειμένου να μην μπει στη διαδικασία να περικόψει κύριες συντάξεις-και να υπογράψει την πολιτική του καταδίκη.

Τα παραπάνω γίνονται για έναν βασικό λόγο: η κυβέρνηση έχει προσδώσει…υπαρξιακές διαστάσεις στο κλείσιμο αυτής της αξιολόγησης. Αν κλείσει, τότε θα ενταχθούμε στο QE και οι προοπτικές για την ανάπτυξη θα είναι ευνοϊκές. Παράλληλα, ο κόφτης δεν θα ενεργοποιηθεί και η χώρα θα μπει σε μια περίοδο πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας. Αυτό είναι, grosso modo, το μαξιμινό αφήγημα. Αν όμως κάτι πάει στραβά στο πρώτο βήμα, στο κλείσιμο της αξιολόγησης δηλαδή, τότε συμπαρασύρονται και όλοι οι υπόλοιποι κρίκοι της αλυσίδας: αν δεν κλείσει η αξιολόγηση έως το τέλος Φεβρουαρίου, maximum στις αρχές Μαρτίου, η ΕΚΤ δεν θα έχει περιθώριο, είτε τον Μάρτιο είτε τον Απρίλιο, να συμπεριλάβει την Ελλάδα στο QE. Μετά, θα μπλέξουμε στον εκλογικό κύκλο Ολλανδίας και Γαλλίας και αποφάσεις θα είναι δύσκολο να ληφθούν έως το τέλος Απριλίου (εαρινή σύνοδος ΔΝΤ) ή και τον Μάιο. Και, όσο περνά ο χρόνος, τα ταμειακά διαθέσιμα της χώρας και οι αντιστάσεις της στις αιτιάσεις για νέα μέτρα θα εξαντλούνται, τα δημόσια οικονομικά θα στριμώχνονται και εκ νέου το στοίχημα της ανάπτυξης θα πάει χαμένο.

Η σχέση μας με την ανάπτυξη μοιάζει πολύ με το φινάλε του La La Land. Οι θεσμοί παίζουν το κομμάτι μας στο πιάνο, εμείς σκεφτόμαστε πώς θα μπορούσαν τα πράγματα να είχαν κυλήσει διαφορετικά, αλλά στο τέλος σηκωνόμαστε να φύγουμε. Ποιος ξέρει, μπορεί στο μέλλον να ξανασυναντηθούμε. Αλλά, ο έρωτας παραμένει ατελέσφορος και η ανάπτυξη μια όμορφη ανάμνηση από το παρελθόν. Έτσι, στην πόρτα του bar, μας περιμένει ο Schaeuble χωρίς το ΔΝΤ και εμείς χαιρόμαστε που θα πάμε στα χέρια του.

Υ.Γ. Τουλάχιστον, στο έργο η Emma Stone έκανε καριέρα. Εμείς, ούτε απ’ αυτό, αλλά μπορούμε να το δοκιμάσουμε, αν ξεμείνουμε από εναλλακτικές για να γίνουμε σοβαρή χώρα. Στο βαριετέ θα είμαστε περιζήτητοι.