Ροή
Είναι σαν να βλέπουμε το ίδιο έργο σε επανάληψη. Πάλι η αξιολόγηση καθυστερεί, πάλι το ΔΝΤ βγαίνει να κάνει συστάσεις-το μόνο που κάνει από το 2014 και μετά, προσπαθώντας να προστατεύσει την αξιοπιστία του-και πάλι ο Schaeuble καραδοκεί στη γωνία, χαϊδεύοντας στο συρτάρι του γραφείου του εκείνο το σχέδιο που είχε παρουσιάσει τον Ιούλιο του 2015-και δεν ξέχασε ποτέ από το 2011.
Σε πολύ κόσμο που αντιτίθεται στην κυβέρνηση, η αναφορά του ονόματος Schaeuble συνδυαστικά με τη λέξη «ευθύνη» δημιουργεί παβλοφικά αντανακλαστικά. «Άντε πάλι, για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι», λένε ειρωνικά. Φυσικά και δεν φταίνε για όλα οι κακοί ξένοι. Αλλά, όσα λάθη και να κάνει η ελληνική κυβέρνηση-και κάνει πολλά και κρίσιμα-ο Schaeuble δεν αλλάζει μανιέρα.
Η σημερινή διαρροή του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών αναφορικά με τις παροχές της κυβέρνησης Τσίπρα είναι ενδεικτική: θα ζητήσουμε να εξεταστεί, αν οι παροχές του πρωθυπουργού είναι συμβατές με το πρόγραμμα, λένε. Και προσθέτουν κομψά πως, αν δεν είναι, τότε και οι εταίροι θα ξαναδούν το ζήτημα της άμεσης εφαρμογής των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος. Άλλωστε, σε κύκλους με γνώση της διαπραγμάτευσης, είναι σαφές πως ο κ. Schaeuble θα ήθελε τα βραχυπρόθεσμα να παρουσιαστούν μεν στο Eurogroup, αλλά η λήψη τους να συνδεθεί με το πέρας της δεύτερης αξιολόγησης.
Όσο δεν κλείνει η αξιολόγηση, τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα. Να το πούμε σχηματικά: αν η αξιολόγηση δεν έχει κλείσει ως το τέλος Ιανουαρίου ή μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου, όταν και διαλύεται το ολλανδικό κοινοβούλιο που πρέπει να κυρώσει την αποδέσμευση της δόσης, τότε καήκαμε, κατά παράφραση των λεγομένων του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Και πώς να κλείσει όμως; ΔΝΤ και Βερολίνο εκπέμπουν σε άλλο μήκος κύματος, αλλά παρά ταύτα το Βερολίνο επιδιώκει δέσμευση του ΔΝΤ, διότι διαφορετικά δεν μπορεί να περάσει τίποτα από τη γερμανική Βουλή. Μέσα σε όλα, ο κ. Schaeuble βρήκε και την ευκαιρία να την «πέσει» στην ελληνική κυβέρνηση για τις παροχές της, παραπέμποντας τάχα αθώα στην κρίση των θεσμών. Αν δεν ήταν το Βερολίνο, η Κομισιόν ήδη θα είχε «θάψει» το ζήτημα, αλλά τώρα επανέρχεται κατόπιν του στρατηγικού χτυπήματος του επιτελείου Schaeuble.
Το πρόβλημα είναι το εξής: η εποχή που ο κ. Schaeuble «αγαπούσε» τον κ. Τσίπρα έχει παρέλθει. Δείτε την αντίστιξη: την άνοιξη, όταν όλοι ήταν αβέβαιοι, αυτός έλεγε πως η αξιολόγηση θα κλείσει και πως η κυβέρνηση εφαρμόζει τα συμφωνηθέντα. Σήμερα, έχει πάλι σκληρύνει τη στάση του και είναι έτοιμος να ζητήσει νομοθέτηση μέτρων για το 2019-2020, μαζί με τα υψηλά πλεονάσματα, προκειμένου να συγκεράσει τη θέση του με το ΔΝΤ. Το ζήτημα είναι πως, όσο σκληραίνει ο κ. Schaeuble τη στάση του, τόσο πιο δύσκολο είναι για την ελληνική κυβέρνηση να κλείσει μια συμφωνία-και όσο περνά ο χρόνος, τόσο ο Σουηδός θα ζητά περισσότερα και άρα πιο δύσκολο να γίνουν.
Είναι σαφές πως η ελληνική κυβέρνηση έχει απωλέσει χρόνο και διαπραγματευτική ισχύ. Αλλά και οι απαιτήσεις του Γερμανού ΥΠΟΙΚ είναι δύσκολες για οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση. Αν δεν πείθεστε, ρωτήστε και έναν υπουργό του κ. Σαμαρά που θυμάται πολύ καλά τις διαπραγματεύσεις του 2014-ας πούμε τον νυν πρόεδρο της ΝΔ, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Ο Schaueble έχει πολλά ράμματα για τη γούνα μας. Είναι στο χέρι της κυβέρνησης να μην του επιτρέψει να τα θυμηθεί. Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, χρειάζεται βοήθεια και από τους εταίρους που δεν συμφωνούν με τους σχεδιασμούς του Γερμανού πολιτικού. Είναι, άλλωστε, τρομακτικά κοντόθωρο να λέγεται πως δεν θα γίνει συζήτηση σε πολιτικό επίπεδο, από τη στιγμή που σε τεχνικό επίπεδο οι απόψεις είναι διαπιστωμένα αποκλίνουσες.
