Ροή
Αν διαβάζετε αυτό το κείμενο κάπου με κόσμο τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα κάποιοι άνθρωποι τριγύρω σας να ζουν στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας. Τα στοιχεία είναι εξοργιστικά: Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ το 35,2% του πληθυσμού της Ελλάδας είναι σήμερα στο όριο της φτώχειας, όταν το 2010, πριν τα μνημόνια το σχετικό ποσοστό ήταν στο 11,4%.
Ας το πούμε αλλιώς. Κατιτίς παραπάνω από ένας στους τρεις πολίτες της χώρας ζει μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια. Ποιο άλλο στοιχείο μπορεί να χρειάζεται κάποιος για να χαρακτηρίσει την κατάσταση της χώρας τραγική;
Πραγματικά τι άλλο στατιστικό χρειάζεται για αντιληφθούμε ότι το μείγμα πολιτικής που ακολουθήθηκε από το 2010 και έπειτα είναι καταστροφικό; Και αυτή η καταστροφική πολιτική για τη χώρα συνεχίζεται. Ο νέος χρόνος θα μας βρει με νέους φόρους και αυξημένες εισφορές και ενώ η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων εξαντλείται. Τι ακριβώς θα φορολογήσεις από κάποιον που ζει στο όριο της φτώχειας;
Την ίδια στιγμή η κοινωνική πολιτική συρρικνώνεται. Οι δομές υγείας και κοινωνικής πρόνοιας υπολειτουργούν λόγω της ελλιπούς χρηματοδότησης και της κακοδιαχείρισης. Και όλα αυτά ενώ η χώρα έχει να αντιμετωπίσει και την προσφυγική κρίση.
Οι ευθύνες των δανειστών για αυτή την κατάσταση είναι τεράστιες. Αντίστοιχα μεγάλη είναι και η ευθύνη των κυβερνήσεων της χώρας έως και σήμερα. Η θεραπεία των δανειστών για την αναμφίβολα προβληματική ελληνική οικονομία έχει αποδειχτεί καταστροφική.
Το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε στα εισπρακτικά μέτρα και στο «ίσιωμα» του προϋπολογισμού. Έγιναν οριζόντιες περικοπές και επιβλήθηκε δυσβάσταχτη φορολογική επιβάρυνση. Και όλα αυτά ενώ οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις έμειναν πίσω, υπό την ανοχή των δανειστών.
Και όταν λέμε μεταρρυθμίσεις δεν –πρέπει να– εννοούμε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Γιατί ο στόχος σου δεν –πρέπει να– είναι να γίνεις Βουλγαρία.
Επικεντρωθήκαμε στους φόρους και χάσαμε τον στόχο της ανάπτυξης. Μια σειρά από παρεμβάσεις που θα έδιναν ανάσα στην αγορά και την οικονομία πήγαν πίσω και αντικαταστάθηκαν με αυξήσεις στο ΦΠΑ.
Βελτίωση του Θεσμικού πλαισίου για την επιχειρηματικότητα, ευκολότερη αδειοδότηση των επιχειρήσεων, βελτίωση του δικαστικού συστήματος για να μην λιμνάζουν υποθέσεις για χρόνια, πριμοδότηση της δημιουργίας θέσεων εργασίας, σταθερό φορολογικό καθεστώς. Όλα αυτά δεν έγιναν ποτέ και δυστυχώς δεν πρόκειται να γίνουν και άμεσα πάρα τις σχετικές εξαγγελίες.
Και στην «μηχανή» της ελληνικής οικονομίας ρίχνουν και άλλο κάρβουνο, και άλλους φόρους και άλλα εισπρακτικά μέτρα. Και όλοι αναμένουμε τον Νίκο Κούρκουλο να βγει και να φωνάξει: «Όχι άλλο κάρβουνο, σταματήστε το κάρβουνο»…. Μπας και ακουστεί στο Ηilton και στο Μαξίμου.
