Ροή
Ανατρέχοντας κανείς στον ορισμό του πολιτικού διαλόγου θα διαπιστώσει τα εξής: πολιτικός διάλογος ορίζεται ως η ανταλλαγή απόψεων για την εξομάλυνση πολιτικών διαφορών και την εξεύρεση κοινών αποδεκτών λύσεων.
Ο παραπάνω ορισμός βέβαια μπορεί να μην λέει και πολλά στις μέρες μας. Πολλοί μάλιστα είναι εκείνοι που ισχυρίζονται πως αν τύχει κανείς και παρακολουθήσει κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις προηγούμενων δεκαετιών το μόνο που θα διαπιστώσει να τις συνδέει με το σήμερα είναι το κτήριο της Βουλής και η χρήση της ελληνικής γλώσσας. Προσοχή: όχι ο τρόπος χρήσης της, απλά το γεγονός ότι μιλάμε ακόμη την ελληνική, ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
Είτε ισχύει η διαφοροποίηση, είτε όχι, ένα είναι σίγουρο: το κοινοβούλιο του σήμερα δεν διακρίνεται για την ευπρέπεια του τόσο στην όψη όσο και στην αντιπαράθεση, την ώρα, μάλιστα, που ο πολιτικός διάλογος μοιάζει να είναι βγαλμένος από το Τwitter.
Το σημερινό κοινοβούλιο θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μαραθώνια συνεδρίαση εξυπνακίστικης ατάκας, φεστιβάλ ανηλεούς κακοποίησης της ελληνικής γλώσσας και ανήθικη μάχη για την κατάκτηση των εντυπώσεων και μόνον αυτών.
Παίρνοντας ως παράδειγμα την συνεδρίαση της Δευτέρας για τη διαφθορά και τη διαπλοκή αξίζει να αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένα σημεία σε περίπτωση που κάποιος δεν έτυχε να παρακολουθήσει:
«Πήγατε για μαλλί με την Αττικής και βγήκατε κουρεμένοι!», «Τώρα το νταβατζιλίκι τελείωσε πραγματικά», (κατά παράλειψη δεν συμπληρώθηκε το «ναούμε»), «Η διαπλοκή στον τόπο θα βρει τον μάστορά της» και άλλα.
Υπήρξε βέβαια και στιγμή που ο κ. Μητσοτάκης προσπάθησε να εγκαλέσει στην τάξη τον πρωθυπουργό λέγοντας «τον ενικό στα στελέχη σας, όχι σε μένα». Λίγο αργότερα βέβαια, ή και λίγο νωρίτερα - δεν έχει σημασία - του είπε: «είστε ο πιο ψεύτης, ο πιο ανίκανος και ο πιο αποτυχημένος πρωθυπουργός που πέρασε από την χώρα».
«Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» δηλαδή, όπως ανέφερε κι ο ίδιος λίγο πιο κάτω. Φυσικά δεν έλειψαν και οι αναφορές τύπου «αν εγώ είμαι παιδί των καταλήψεων, εσύ είσαι παιδί της Siemens και της διαπλοκής», οι οποίες συμπληρώθηκαν με αναφορές στο, φετιχιστικό πια, χτύπημα του περίφημου ζουρνά από μεριάς του πρωθυπουργού.
Το πολιτικό σκηνικό συμπληρώθηκε από κομπολόγια, εφημερίδες και σταυροπόδια, καθώς και από μαργαριτάρια τύπου: «πώς λέγεται αυτό εις την αγγλιστί» ή πως ο Rousseau - κι όχι ο Montesquieu - θεμελίωσε την αρχή της διάκρισης των εξουσιών και άλλα πολλά κι ωραία.
Και φυσικά παρά τη μαραθώνια συνεδρίαση που άγγιξε για άλλη μια φορά τα όρια της φαρσοκωμωδίας και τις ερωταπαντήσεις που εκφωνήθηκαν από το βήμα, κανένα ερώτημα δεν απαντήθηκε ευκρινώς, καμία ελπίδα για το μέλλον δεν φάνηκε και κανένα συμπέρασμα δεν βγήκε.
Λίγες ώρες αργότερα, δε, κυβέρνηση κι αξιωματική αντιπολίτευση άρχισαν να επιδίδονται σε σκληρό μπρα - ντε - φερ για το ποιος στέφθηκε νικητής και ποιος χαμένος από την κοινοβουλευτική «τιτανομαχία».
Αν το καλοσκεφτεί κανείς διαπσιτώνει πως ο πολιτικός διάλογος άλλαξε άρδην, στην λεγόμενη εποχή της ευρυζωνικότητας. Από τότε που η πολιτική δύναμη ξεκίνησε να περνά μέσα από τις ελληνικές οπτικές ίνες, μετέτρεψε τον πολιτικό λόγο σε χαβαλεδιάρικη ατάκα ικανή να κάνει το απαραίτητο buzz στα κοινωνικά δίκτυα και μόνο.
Ατάκες άνευ ουσίας και σημασίας αναρτώνται ακόμα κι από τα κοινοβουλευτικά έδρανα για να αναπαραχθούν αστραπιαία από τα μέσα ενημέρωσης και να κάνουν τον απαραίτητο θόρυβο, επιβεβαιώνοντας την ρήση που θέλει να μην υπάρχει «κακή διαφήμιση».
Αντιλαμβάνομαι πως, μέσα από αυτά που γράφω, υπάρχει ο εξής κίνδυνος: να φανώ σαν μια ηλικιωμένη ψηφοφόρος του Ζίγδη ή του Ηλία Ηλιού που είναι «κολλημένη» με τον ξύλινο πολιτικό λόγο. Απελθέτω απ εμού…
Ο πολιτικός λόγος πρέπει να είναι οξύς και δεν χρειάζεται να είναι ξύλινος. Άρα η λέξη «νταβατζιλίκι» μπορεί να χωρέσει. Το θέμα είναι πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο. Φαίνεται πως την απαξίωση του πολιτικού λόγου ακολουθεί η απαξίωση της πολιτικής πράξης, κι εκεί συνίσταται το μεγαλύτερο πρόβλημα. Αντί να κάνουμε κάτι προτιμάμε να πετάξουμε ένα τσιτάτο, κοινώς να μένουμε στα λόγια.
Καλό και το τσιτάτο αλλά απόδειξέ το, επιχειρηματολόγησε, πείσε με, κάνε κάτι, ναούμε! Ίσως αυτός είναι ένας τρόπος να καταφέρουμε ως πολίτες να διαμορφώνουμε κι όχι να κληρονομούμε απόψεις και πολιτικές αποχρώσεις.
Τώρα θα μου πείτε με τα σημερινά γούστα του φιλοθεάμονος κοινού – ειδικά στα νεανικά κοινά - ένα εύπεπτο σόου είναι πιο πιθανό να τους ωθήσει να συντονίσουν τον ψηφιακό τους δέκτη στο κανάλι της Βουλής. Και μάλλον δεν έχετε άδικο. Παρόλα αυτά το ερώτημα παραμένει. Κλείνοντας την μικρή οθόνη, τι ακριβώς θα έχουν αποκομίσει παραπάνω από ότι αν παρακολουθούσαν ένα ακόμα επεισόδιο της Χουάνας της Παρθένας…;
