Ροή
Στον «καφενέ» της πολυκατοικίας – ασανσέρ – συνάντησα προχθές την Αννούλα, το κοριτσάκι του τρίτου που όπως διαπίστωσα είχε μεγαλώσει αρκετά. Στη ολιγόλεπτη στοιχομυθία μας συνειδητοποίησα πως η Αννούλα τελειώνει πλέον το Πανεπιστήμιο, συγκεκριμένα τη σχολή Λογιστικής μια κάποιας επαρχιακής πόλης, μετά από τέσσερα χρόνια όπου οι γονείς στο Άστυ προσπάθησαν μετά κόπων και βασάνων να εξασφαλίσουν εν μέσω κρίσης τους απαραίτητους πόρους .
Όταν βέβαια τη ρώτησα τα σχέδια της για το μέλλον συνειδητοποίησα και κάτι ακόμα. Πως το πτυχίο που απέκτησε ποτέ δεν το επιθύμησε και μάλλον ποτέ δεν επρόκειτο να το χρησιμοποιήσει. Όπως διευκρίνισε θα συνεχίσει στην επιχείρηση του μπαμπά αφήνοντας με να αναρωτιέμαι τι χρειάζεται σε έναν ανθοπώλη ένα πτυχίο λογιστικής;
Για την ευκαιριακή ή κληρονομική επιχειρηματικότητα και επαγγελματική κατάρτιση, που κατά κόρων αναπτύσσεται στην Ελλάδα έχουν ειπωθεί πολλά. Παρά τον εξευρωπαϊσμό μας βέβαια το «τέλειωσε μωρέ μια σχολή, να έχεις ένα πτυχίο αχρείαστο να ‘ναι» ανθίσταται μαζί με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που καταβάλλει, όχι φιλότιμες, προσπάθειες να αναδυθεί από τις στάχτες του.
Κι όμως ίσως αυτά τα δύο είναι μια κάποια λύση του γενικότερου προβλήματος της χώρας που ακούει στο όνομα ανεργία.
Αξίζει να θυμηθούμε πως τα μέτρα ασπιρίνη στον τομέα της παιδείας κάθε άλλο παρά καινοφανές φαινόμενο είναι στην ελληνική κοινωνία. Ανά τετρατετία ο κάθ ύλην αρμόδιος που καταλαμβάνει τον υπουργικό θώκο της εκπαίδευσης οραματίζεται το δικό του μεγαλόπνοο σχέδιο.
Αποτέλεσμα κάθε χρονιά μαθητών να πρέπει να προσαρμόζει τις ικανότητές της σε διαφορετικό όνειρο. Ας σκεφτούμε τις πανελλήνιες - τη μια χρονιά οι μαθητές διαγωνίζονται σε τέσσερα μαθήματα, την άλλη 14, μετά σε 12 για να συνεχίσουν τα επόμενα χρόνια στα έξι με στόχο να επιστρέψουν στα τέσσερα...
Παρόμοιο και το τελευταίο σχέδιο – όραμα του νέου υπουργού για την παιδεία, το οποίο παρακολουθούμε να εξελίσσεται τον τελευταίο καιρό μπροστά στα μάτια μας. Κατά την συνάντηση του κ. Φίλη με τους θεσμούς την προηγούμενη εβδομάδα το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα στην ατζέντα υπήρξε ο διορισμός 20.000 μόνιμων εκπαιδευτικών σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση μέσα στην επόμενη τριετία, παρόλο που ο ίδιος είχε ανακοινώσει πως η χώρα έχει χάσει τη μάχη στη διαροή εγκεφάλων - τα τελευταία χρόνια εγκατέλειψαν την Ελλάδα πάνω από 200.000 πτυχιούχοι αναζητώντας επαγγελματική στέγη στο εξωτερικό.
Στους διορισμούς που πρότεινε το υπουργείο, το περίφημο κουαρτέτο αντέτεινε ένα νέο πλαίσιο αξιολόγησης των επιδόσεων όλου του εκπαιδευτικού προσωπικού, τον εκσυγχρονισμο και την επέκταση της επαγγελματικής εκπαίδευσης ως μοχλό καταπολέμησης της ανεργίας καθώς και τη στενή συνεργασία πανεπιστημίων - ερευνητικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων για τηνενίσχυση της καινοτομίας – επιχειρηματικότητας.
Δηλαδή την αξιολόγηση, την επαγγελματική κατάρτιση και τη διασύνδεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την πραγματική οικονομία ώστε να μην παράγουν τα πανεπιστήμιά μας άνεργους πτυχιούχους.
Βέβαια η διαπραγμάτευση δεν κατέληξε κάπου αλλά αυτό δεν αφορά αποκλειστικά την παιδεία.
Κατανοώντας μεν το στόχο «μετά από έξι χρόνια μνημονιακών πολιτικών και αδιοριστίας να υπάρξουν επιτέλους μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση», μου γεννιόνται -γενώνται ταυτόχρονα αναπάντητα ερωτήματα.
Γιατί θεωρούμε πως διορίζοντας 20.000 μόνιμους εκπαιδευτικούς θα λύθει το πρόβλημα, του αποδεκατισμένου προσωπικού;
Γιατί δεν θεωρούμε πως η αξιολόγηση με σωστά κριτήρια θα έλυνε ένα ουσιαστικό πρόβλημα στον τομέα της εκπαίδευσης όπου υπάρχουν εκπαιδευτικοί που έχουν επαναπαυθεί στην μονιμότητα χωρίς να παράγουν ουσιαστικό έργο;
Γιατί αμφισβητούμε ότι η διασύνδεση των πανεπιστημίων με την πραγματική οικονομία θα πρόσεφερε αληθινές ευκαιρίες καριέρας στους νέους αυτής της χώρας που πλήττονται με το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας και μάλιστα προτού αναγκαστούν να συντριβούν στην αγορά εργασίας των 500, κι αν, ευρώ;
Γιατί τόσα χρόνια κλείνουε τα μάτια στο μάθημα του σωστού επαγγελματικού προσανατολισμού, το οποίο θα μας πρόσφερε την δυνατότητα μιας σωστής επιλογής;
Και τέλος γιατί αρνούμαστε να αποτάξουμε την νοοτροπία που υπαγορεύει πως για να κληρονομήσεις το ταξί ή το καφενείο του πατέρα σου πρέπει να έχεις κι ένα πτυχίο πυρηνικής φυσικής στη τσέπη, η οποια θα έδιωχνε μακριά τον βραχνά των νέων;
Ο πρωταθλητισμός στην ανεργία της Ελλάδας καθώς και η Οδύσεια του ελληνικού σχολείου δεν σχετίζεται μόνο με τους εκπαιδευτικούς. Συνδυάζεται με την έλλειψη ποιότητας στις θέσεις εργασίας, με τις άτυπες και μη ηθελημένες μορφές μερικής απασχόλησης οι οποίες αυξάνονται συνεχώς, με την εμμονή στις κλασικές σπουδές, την ώρα που θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερους πτυχιούχους σε καινοτόμους κλάδους, όπως ο τεχνολογικός, με τον εκσυγχρονισμό του σχολείου - ο οποίος δεν εξαρτάται από τον εξευρωπαϊσμό του μαθήματος των Θρησκευτικών - καθώς και με την ποιότητα της κατάρτισης που λαμβάνουν οι μαθητές κατά την φοίτησή τους στα σχολεία.
Το πρόβλημα είναι σίγουρα σύνθετο αλλά αν εξακολουθούμε να εστιάζουμε στο δέντρο είναι σίγουρο πως θα χάσουμε το δάσος...
