Ροή
Μακρύς είναι ακόμη ο δρόμος για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, καθιστώντας έναν από τους πιο σημαντικούς μοχλούς ανάπτυξης (αν όχι τον σημαντικότερο) ένα σύγχρονο «γεφύρι της Άρτας»: επτά χρόνια το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν … Γιατί τόσα είναι τα χρόνια που έχουν περάσει από τότε που για πρώτη φορά (κατά το πρώτο μνημόνιο) δεσμεύθηκε η Ελλάδα να προχωρήσει στην απελευθέρωση της αγοράς. Υπάρχει μια τάση να μετατίθενται πράγματα για το μέλλον, ειδικά όταν πρόκειται για δύσκολες αποφάσεις. Για αυτό άλλωστε και πάντοτε «κολλάει» και το θέμα της αποκρατικοποίησης της ΔΕΗ.
Στους μεγάλους χαμένους, (για την ώρα) αν πάρουμε ως σημείο αναφοράς την αγορά της ηλεκτρικής ενέργειας, συγκαταλέγονται οι ιδιωτικές επιχειρήσεις, η απασχόληση και φυσικά η οικονομία. Φυσικά στην ομάδα αυτή εντάσσεται και η ΔΕΗ. Γιατί δεν μπορεί να διαχειρίζεται ακριβές παλιές μονάδες, να συσσωρεύει χρέη από «κακοπληρωτές» πελάτες, να ποντάρει σε «καλοπληρωτές» πελάτες, εκ των οποίων μεγάλο ποσοστό είναι αναγκασμένη να αποχωριστεί με βάσει τη μνημονιακή απαίτηση να μεταφέρει το 50% των πελατών της σε τρίτους προμηθευτές. Και σίγουρα δεν μπορεί να εξακολουθήσει να λειτουργεί με νοοτροπία δημόσιας επιχείρησης.
Ενδιάμεσες λύσεις όπως είναι οι δημοπρασίες (ΝΟΜΕ) θα εφαρμοστούν μέσα στους επόμενους μήνες για να προσφέρουν ενέργεια στους εναλλακτικούς προμηθευτές οι οποίοι με τη σειρά τους θα την διαθέσουν στην αγορά. Αυτές (οι δημοπρασίες) υιοθετήθηκαν ως εναλλακτική επειδή το κράτος δεν θέλει να πουλήσει την παραγωγή ενέργειας και όπως κάθε ενδιάμεση λύση, θέτει εν αμφιβόλω την επίλυση του προβλήματος κυρίως γιατί η τιμή της εκκίνησης αποτελεί αγκάθι που μπορεί να πλήξει την αποτελεσματικότητά τους. Οπότε και πάλι οι «τρίτοι» προμηθευτές, δηλαδή οι ιδιωτικές επιχειρήσεις ενέργειας, δεν θα μπορούν να αγοράσουν φτηνή ενέργεια, δεν θα είναι ανταγωνιστικοί και δεν θα καταφέρουν να πείσουν τους καταναλωτές να στραφούν σε αυτούς.
Ακόμη όμως και αν καταφέρουν να βρουν ενέργεια σε τιμή που θα τους αφήνει περιθώρια κέρδους (μην ξεχνάμε ότι πρέπει να την διαθέσουν πιο φθηνά από ό,τι την πουλά η ΔΕΗ στους πελάτες της), έχουν να αντιμετωπίσουν έναν άλλον κυκεώνα: την καχυποψία των καταναλωτών, οι οποίοι όταν πρόκειται να αλλάξουν πάροχο (το έχουμε δει πολλές φορές στη σταθερή τηλεφωνία, στη σύνδεση με το δίκτυο φυσικού αερίου κλπ), δεν αντέχουν να ακούν για τέλη σύνδεσης, αναγκαιότητα εγκατάστασης εξοπλισμού κλπ. Η απελευθέρωση της αγοράς λοιπόν δεν είναι μόνο θέμα της κυβέρνησης, της ΔΕΗ και των ιδιωτικών επιχειρήσεων ενέργειας. Είναι και θέμα απαγκίστρωσης από μια παγιωμένη κατάσταση και δεκτικότητας του «διαφορετικού».
Αν αντιμετωπίσουμε τις θεσμικές στρεβλώσεις και τις στρεβλώσεις της αγοράς (ακόμη και τις στρεβλώσεις του marketing στο θέμα της ενέργειας) ίσως καταφέρουμε να προχωρήσουμε και ένα βήμα παραπάνω και να αρχίσουμε να μιλάμε για την αποθήκευση ενέργειας, στην οποία σύμφωνα με τους ειδικούς βρίσκονται «όλα τα λεφτά», ειδικά όταν πρόκειται για μια παρθένα αγορά όπως είναι η ελληνική.
