Ροή
Eκ πρώτης όψεως, το πιο ενδιαφέρον στα σχέδια επίπλων του καλλιτέχνη Wendell Castle είναι ότι μπορεί πράγματι κανείς να τα χρησιμοποιήσει ως... έπιπλα. Ακίδες, κίονες, στοίβες από βολβόσχημες σφαίρες, καμπύλες και όγκοι, αν και δεν τους φαίνεται, αποδεικνύονται ιδανικοί για το σαλόνι σας.
Φαντάσου, σαν να πηγαίνεις σε μια υπαίθρια έκθεση του Mark di Suvero και να ενημερωθείς ότι τα ογκώδη οικοδομήματα, τα οποία θαυμάζεις με ανοιχτό στόμα, εκτός από γλυπτά χρησιμεύουν και ως παιδική χαρά...
Βέβαια μόλις ενημερωθείς για τον τρόπο με τον οποίο ο Castle κατασκευάζει τα έπιπλα του, τότε ξεκινά μια εντελώς διαφορετική συζήτηση.
Ο Castle, γεννημένος το 1932, θεωρείται ο πατέρας του κινήματος που είναι ευρύτερα γνωστό με την ονομασία «έπιπλα τέχνης». Πρόκειται στην ουσία για μια καλλιτεχνική εγκατάσταση, μια αισθητική παρέμβαση, που ακούει στον όρο «έπιπλο» χωρίς όμως να μοιάζει με τέτοιο. Σίγουρα κοιτάζοντάς το αμφιβάλεις για το κατά πόσο μπορείς καθίσεις πάνω του.
Οι «επαναστατικές» δημιουργίες του ξεκίνησαν το 1960, όταν εισήγαγε τη διαδικασία «stacked lamination»: στρώματα ξύλου κολλούνται μεταξύ τους για να επιτύχουν περίτεχνα σχήματα, τα οποία στη συνέχεια σκαλίζονται για να αποκτήσουν λείες συγκεκριμένες φόρμες.
Σήμερα, η εξελιγμένη μέθοδος του Castle χρησιμοποιεί την ίδια βασική αρχή - στοιβάζει τα ξύλα, μετά τα ενοποιεί σμιλεύοντας τα- αλλά με εντελώς νέα προοπτική.
Αρχικά ο Castle, ο οποίος επί του παρόντος παρουσιάζει την ατομική του έκθεση στο Μουσείο Τεχνών και Διακόσμησης της Νέας Υόρκης, ακολουθεί τον παραδοσιακό τρόπο: «στυλό και χαρτί». Σκιτσάρει το σχέδιο και μόλις πετύχει ένα πολλά υποσχόμενο μοντέλο το αναπαράγει, σε μικρή κλίμακα, από φελιζόλ. Στη συνέχεια ο βοηθός, ένας από τους εννέα υπαλλήλους στο στούντιό του στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης, χρησιμοποιεί έναν σαρωτή λέιζερ για να εισάγει το μοντέλο στον υπολογιστή.
Το ενδιαφέρον βρίσκεται στη συνέχεια: Ο υπολογιστής εκτυπώνει τη μορφή που θα έχουν τα κομμάτια ξύλου σε κάθε επίπεδο. Μόλις το ξύλο κοπεί στα ενδεδειγμένα σχήματα, τα κομμάτια στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Σε αυτή τη φάση, το αντικείμενο μοιάζει λίγο πολύ με το τελικό προϊόν.
Ο Caslte κολλά στη συνέχεια τα κομμάτια του ξύλου μεταξύ τους με συγκεκριμένη σειρά δημιουργώντας αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «the tool path», ένα μηχανογραφημένο χάρτη οδηγιών για το γιγαντιαίο σουηδικό ρομπότ του. Α ναι, ξεχάσαμε να διευκρινίσουμε πως το ρομπότ του αποτελεί έναν ανεκτίμητης αξίας βοηθό.
«Είναι ένα από μεγαλύτερα ρομπότ του είδους του, στον κόσμο» αναφέρει ο Castle «Μπορεί να φτάσει τα 12 πόδια προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, δυνατότητα που σου επτιτρέπει να χειρίζεσαι πολύ μεγάλα αντικείμενα».
«Πριν χρησιμοποιηθούν υπολογιστές και ρομπότ, το θέμα της κλίμακας είχε μετατραπεί σε επίμαχο ζήτημα. Τα έπιπλά κατασκευάζονταν μικρότερα και λιγότερο πολύπλοκα» συμπληρώνει. «Έπρεπε να υπολογίζω συνεχώς διαστάσεις και διατομές. Ήμουν μεν αρκετά καλός σε αυτό, αλλά μέχρι ενός ορίου». Με την εισαγωγή της τεχνολογίας στη δουλειά του, μπόρεσε να αυξήσει δραματικά την κλίμακα και την πολυπλοκότητα ενός αντικειμένου χωρίς να ανησυχεί ότι θα χρειαστεί μια δεκαετία για να το ολοκληρώσει, διευκρινίζει.
«Είναι ένας συνδυασμός αύξησης του “λεξιλογίου” σου και της αποδοτικότητάς σου».
Τελευταίες πινελιές
«Περιστασιακά το ρομπότ φτάνει πολύ κοντά στο να ολοκληρώσει ένα έπιπλο αλλά πάντα απαιτείται το ανθρώπινο χέρι για τις λεπτομέρειες», τονίζει. «Το ρομπότ θα μπορούσε να κάνει και το 100% της δουλειάς, αλλά για εμάς, με το επίπεδο δεξιοτήτων που έχουμε, είναι πιο εύκολο να το ολοκληρώσουμε μόνοι μας».
Ο Caslte παράγει περίπου 30 έπιπλα κάθε χρόνο. Οι τιμές στην γκαλερί του Friedman Benda κυμαίνονται από 75.000 δολάρια, για μια ξύλινη καρέκλα μικρών διαστάσεων, έως 350.000 δολάρια για την ογκώδη χάλκινη κατασκευή που είναι εγκατεστημένη έξω από το Μουσείο Τεχνών & Διακόσμησης στο Columbus Circle.
Όπως διευκρινίζει, μπορεί μεγάλο μέρος των επίπλων του να αγοράζονται από συλλέκτες, «από ανθρώπους δηλαδή που έχουν στην κατοχή τους πολύ περισσότερα αντικείμενα από όσα μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Πιστεύω, όμως, ότι τα έπιπλα κοσμούν, ως επί το πλείστον, δωμάτια -κυρίως σαλόνια- και οι ιδιοκτήτες τους τα χρησιμοποιούν».
Πίσω στο Άρθρο
